Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Έτσι, για να ξέρεις

Ξέρω τι είμαι πια
Ένα ξεπερασμένο κομμάτι ιστορίας
μια μέτρια και φθαρμένη ενσυναίσθηση
 ανάμνηση των ανθρώπων που μ΄ αγάπησαν
                        μια εν αναμονή αγγελία στα κοινωνικά επαρχιακής εφημερίδας
                                                                                                αναλώσιμος

Ξέρω και πως φαίνομαι
Κουκκίδα σε αναλυτικό χάρτη ερήμου
αντίγραφο σειράς όμοιο με δισεκατομμύρια άλλα
                                                                        πανομοιότυπος
ένα τίποτα που πάλλεται χωνεύοντας ανόρεχτα τον εαυτό του
μια αντανάκλαση  στο αχανές κενό
                                    άλλο ένα ταξίδι που δεν ξεκίνησε
ένα θολό είδωλο ζαρωμένης ανθρώπινης καθημερινότητας
                                                                                    προβλέψιμος

Ξέρω και με τι μοιάζω
                        μια ενοχλητική και παράταιρη παρέκκλιση
μέσα στην ορθότητα των άλλων
                                    μια δυσλειτουργία
ένας ακόμη κουρασμένος πρώην·
καχύποπτος στα πάντα και ύποπτος κατάθλιψης
με μόνιμη την έλλειψη ύπνου
μεταξύ όλων των υπολοίπων ελλείψεων
                                                            πνιγμένος
αγριωπός στην όψη που τάχα δεν σηκώνει και πολλά
κατ’ επιλογή μοναχικός
ανυποχώρητος και ψυχρός εκτελεστής στις κόκκινες γραμμές
                                    και με διαρκώς επιδεινούμενη την αχρωματοψία
παλιός χαρακτήρας κόμικ
σίγουρα λιγότερο noir από πολλούς
περισσότερο όμως χαμένος από τον μέσο όρο
            ένα σχεδόν κάτι με ελλειμματική περιγραφή

Εσύ μην δίνεις πολύ σημασία σε τίποτα από όλα αυτά
Κι αν τυχόν δεις να μου τα καρφιτσώνει κανείς στο πέτο σαν ονοματοδοσία
                        χαμογέλα
μην μαραίνεσαι
έτσι κι αλλιώς όλα τα ονόματά μου αλήθεια είναι
πάντα οι κρίσεις των άλλων είναι ένα κομμάτι αλήθειας
            και θυμήσου πως όταν μας λένε πως έχουμε θαυμάσια παιδιά
                                    κι εγώ σου λέω πως χαμογελάς υπέροχα
                                                είναι που το νόημά μας βρίσκει θέση και στάση

Με ότι κι αν μοιάζω, ότι κι αν είμαι, ότι κι αν γίνω
εσύ να με θυμάσαι να σε κοιτάζω στα μάτια
                                                            Αυτό φτάνει και περισσεύει για τον κόσμο μου

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Αιχμάλωτοι ολέθρου



Όταν ζούσαμε

κι είχαμε περίσσευμα από αύριο
κάμποσα από τα χθες καβάτζα
κι όλα τ΄ άλλα μαρκαρισμένα σήμερα
είχα όταν ζούσαμε στήριγμα
τους φίλους γύρω μου πολλούς
κι ήμουν απασχολημένος να χαρτογραφώ
τις τεθλασμένες και τέμνουσες ζωές
                                                και να ελπίζω
Κάποτε
Αν υπήρξε τελικά και ποτέ
ήταν σαν όραμα από βαρύ τσιγάρο
καλειδοσκόπιο το κάθε μέρα
και μια γεωμετρία ύπαρξης
                        αυθόρμητη κι ορμητική
το κάθε χαμόγελο και μια εφαπτομένη νοήματος

Κοινωνούσα στην γεωμετρία της ψυχής
κράταγα τα μάτια χαμηλά
κι όλα μου τα ανεκπλήρωτα χαμογελούσαν
σαν πρωινό εγερτήριο ερωτευμένων
και με καλούσαν
να με μετρήσω σε αγώνα μεταξύ μας
κι εγώ πήγαινα στην ήττα με θράσος και πείσμα

Τώρα πια δεν με προκαλεί κανείς  και για τίποτα
Δεν είμαι καν υπολογίσιμος
Δεν είμαι καν
Σκιά σε τοίχο σάπιο από αμέτρητα στρώματα ψεύτικου σοβά
Ανάξιος αναφοράς και θρήνου

            Πόσο πιο κάτω;

Κάηκαν οι χάρτες κι όλα
τα γύρω μου μυρίζουν καπνιά κι εγκατάλειψη
αγαλήνευτες και καψαλισμένες αρμονίες
            με πιάνο και βιόλα στο ταξίδι μιας νότας
                                                                                    μόνης
οι εικόνες καρφώνονται στην ίριδα και ματώνουν
σιωπή και θλίψη
και σιχασιά
κι είναι αυτή μονάχα η ελπίδα μας φίλε
αυτή η ξεχασμένη νότα

Αυτή μονάχα-φαντάσου
ότι μας απόμεινε από τα συντρίμμια της περιμέτρου

Ποιά άμυνα ρε σειρά; Που άμυνα; Με τι;

Μπήκε πια μέσα μας ο εχθρός και μας θέρισε

Δεν βοηθά καμία γεωμετρία και καμία αισθητική όταν αμύνεσαι στο Χάος
Μόνο η λάσπη και το χαράκωμα· αυτά μετράνε
                                                                        κι η νότα η ξεχασμένη

Λέμε μονάχα όνομα, βαθμό, αριθμό μητρώου και υπηρεσία

Αιχμάλωτοι είμαστε έτσι κι αλλιώς, ας μας καταχωρίσουν τουλάχιστον σωστά