Η αποστασιοποίηση ως ανάγκη αναγόμωσης

Καλοκαίριασε. Για κάποιους  εννοιολογικά και κυριολεκτικά όχι, αλλά το ημερολόγιο επιμένει. Κι αναρωτιέσαι τι θα έπρεπε να σημαίνει κάτι τέτοιο. Και για ποιους. Παραιτείσαι. Από έναν ιδιότυπο μαζοχισμό περιδιαβαίνεις τα στενά στο διαδίκτυο χωρίς σχέδιο, χωρίς να πολυσκέφτεσαι. Μάλλον για να μην σκέφτεσαι και πολύ, για να ξεφύγεις από τα ανεκπλήρωτά και τις πιεστικές ορθές επιλογές που  ζορίζουν απίστευτα τον τελευταίο καιρό.

Πατάς εδώ κι εκεί στο χάσιμο, συχνά ξεκινώντας από καμιά «δικιά σου» φράση  ή σκέψη και πας ψάχνοντας. Να βρεις ίσως από ποιούς και πότε ξαναχρησιμοποιήθηκε. Από ποιούς άλλους. Κάποιοι δηλαδή, την αντανάκλασή μας στους άλλους ψάχνουμε, να δούμε πως φαινόμαστε. Να δούμε αν υπάρχουμε πουθενά εκεί έξω, να τονώσουμε με ψευτοελπίδα το εδώ μέσα μας. Σημάδι αναφοράς μια φράση, μια σκέψη, μια κουβέντα που ακούσαμε παλιά, μια ατάκα, και έπειτα πλατσούρισμα στο χάος. Απίστευτα εγωιστικό και ψωνισμένο μπορεί να πει κανείς κι ένα δίκιο θα το έχει, αλλά σε ποιόν και γιατί θα πρέπει να απολογηθούμε άραγε; Ως τι και από πού κι ως που; Άλλωστε το πληκτρολόγιο είναι ένα μοναχικό και εγωιστικό εργαλείο, μια άτσαλη ψευτοπροσπάθεια επέκτασης του Εγώ μας. Άλλωστε όπως και στον πραγματικό κόσμο, όλα πια ασκήσεις ισορροπίας είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Έτσι δεν είναι; Για κοίτα στην τελική τα δάκτυλά σου. Τώρα. Σε μια ώρα. Αύριο. Αντιστέκονται; Πόσο; Για πόσο;

Αν το καλοσκεφτείς, για την ματαιοδοξία μας που φοβόμαστε να αποδεχτούμε, συνδεόμαστε και «επικοινωνούμε». Γιατί είμαστε ματαιόδοξοι χέστες. Στα πρόθυρα της παράδοσης. Και δεν μιλάω για αυτούς που δεν είχαν ποτέ να δώσουν κάτι. Μιλάω για τα «καλύτερα παιδιά που κουράστηκαν και κάτσανε» στο laptop. Για εκείνους τους πολλούς που πίστευαν πως κάτι έχουν να δώσουν. Δωρεάν. Γιατί έτσι έπρεπε. Που βάλτωσαν. Λες και  η αναπόληση και η παρελθοντολογία ζωντάνεψαν σε ψηφιακή μορφή, μας άρπαξαν από τα αχαμνά και μας ευνουχίζουν. Αργά. Ανώδυνα. Και εκεί που ψάχνουμε κρυμμένοι στο χάος να δούμε αν μένει τελικά τίποτα πίσω, από καιρό σε καιρό πέφτουμε πάνω σε κάτι απίστευτους και κάτι απίστευτες και μαζεύουμε το σαγόνι μας από το πάτωμα και κοιτάζουμε την οθόνη άλαλοι.

Κι αναρωτιόμαστε· που είσαστε όλοι εσείς οι άλλοι γαμώτο; Σε ποιόν κήπο μετράτε τις ρίζες σας; Ποια ξηρασία σας κάνει και ανθίζετε; Πως ξοδευόμαστε έτσι μονάχοι μας; Πως τα καταφέρνουμε τελικά και είμαστε τόσο άγνωστοι με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Μετά, κάθε φορά, οι πιο ενοχικοί και οι πιο εγκλωβισμένοι προσπαθούμε να κάνουμε restart την ζωή μας. Με τους δικούς μας ανθρώπους. Όσους μας έχουν απομείνει. Με ότι βρίσκουμε πρόχειρο. Παλεύοντας να δώσουμε ξανά νόημα στα βασικά. Ανακαλύπτοντας και πάλι την ομορφιά του να σε κυνηγάνε τα πιτσιρίκια στην παραλία. Να σε αγκαλιάζει η σύντροφός σου. Να μετράς το μπόι σου στα ισκιωμένα έλατα και στα βότσαλα που δίνουν νόημα στις πατούσες σου. Και έτσι ίσως πάρουμε λίγο πάνω μας

Μέχρι την επόμενη φορά που θα σκάσει η πραγματικότητα στα μούτρα μας. Θα δούμε τότε τι και πως. Και πόσοι.

Καλό καλοκαίρι σε όσους