Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

1200 μέτρα


Ήρθαν μέρες έκλειψης, μέρες άηχες, μουντές
και κάναμε την έλλειψη οξυγόνου διαπραγμάτευση       
Ήρθαν ώρες ζόρικες, ώρες λειψές, γεμάτες κενό
και πιάσαν τα νοήματα καραούλια απόμακρα και βίγλες μυστικές
οι προσφορές της ευκαιρίας πήραν τα κάστρα μας μισοτιμής
όλα σ’ ένα πακέτο προσωπικό, ευρυζωνικό, άμεσα προσβάσιμο
καταχωνιάσαμε τις ανάγκες  ασθμαίνουσες
                        μας ξέμειναν τα όνειρα στα πεζοδρόμια να ψάχνουν ανάσα
Από τα χαλάσματα κρυφοκοιτάζουμε να μας θερίζουν
            σε μια ξεδιάντροπη αναμονή γαντζωμένοι περιμένουμε
πότε θα είναι ώρα να μετρηθούν τα ανταλλάγματα
κι όσα θέλω δεν ανήκαν ποτέ πουθενά και απόμειναν ορφανά μετράμε
                                                            κι ούτε δάκρυ δεν βγαίνει πια, μόνο γρυλλίσματα

Κρέμονται υγρασίες τα αναποφάσιστα στα έλατα
            μιλούν μεταξύ τους με κώδικες αισθήσεων
                                                πρόκες συμβολισμοί καρφώνουν τις στιγμές
                                    αναφλέγουν σφιχτά παλάμες σε χειραψίες γροθιές
αναζήτηση σήματος για νυχτερινή κάλυψη στα ψηλώματα
                        εκεί που αγωνιούν τα φώτα
στέκουν τα μοναχικά από επιλογή κι αντέχουν
Μέσα στις φτέρες ξεχαρβαλωμένες ακτίνες από σκουριά ποδήλατα
ξεφτιλίζουν άσφαλτο σε αμμοχάλικο
και το βήμα αβέβαιο σε ορεινό προσκύνημα
Τι προτείνεις για όσους κουράστηκαν να σκοντάφτουν
πες μας

Πότε να βγαίνουν άραγε προσφορές για επέκταση μνήμης
                                    με ποιές εκπτώσεις και σε πόσες άτοκες δόσεις
                                                                        και τι γίνεται όταν δεν μας αφορούν;
            Γιατί δεν ξεχνιούνται πλήρως ποτέ όλα όσα θα έπρεπε
                                    κι ίσως να ξέχναγαν κι εντελώς  όλοι όσοι πρέπει
Μόνιμα προβληματική η επανεκκίνηση κι η μεταφορά μπρος και πίσω
                                                                                                κυρίως πίσω
αλλά που πάντα πίσω παραφυλάει ότι είμαστε
            με ένα ανοιγόκλεισμα παιδικού βλέφαρου υπάρχουμε για λίγο
                                    βάφουμε το φεγγάρι σιωπή·
κρεμάμε φανάρι στα σύννεφα  ντροπές
            και κουτσά στραβά λέμε πως προχωράμε

Ουράνιο τόξο στο απόβροχο: το λάθος και το σωστό είναι τα άλλοθι του τι αντέχεις
σκάψε λαγούμι στις άκρες του

Ετούτος εδώ ο αέρας είναι φυτίλι βραδύκαυστο
                                    παλαιών αρχών κι  άναρχων γιατί
πυροδοτεί δακρυσμένες στιγμές στις πιο κατάλληλες ώρες
            με υλικά αρχέγονα και ξέφτια από αναστολές
περασμένες ζωές απλωμένες παντού γύρω
χαράζουν μοτίβο από χρόνους απόντων
Άχρηστες βγαίνουν οι αναβαθμίσεις συσκευών και τα ευέλικτα συμβόλαια
αφού δεν χωρούν όλα όσα βλέπονται στις πλαστικές εικόνες 
                                    στον ορίζοντά κρέμονται οι ερωτήσεις
                                                μαζί οι απαντήσεις στην κωλότσεπη
προσκυνούν
                                                                                    χαρτοπολτός ξεχασμένος

Εδώ, κάθε πανσέληνος αρχίζει από μέσα
όπως αρμόζει στους ανυποχώρητους
                        και λέει ότι αξίζει να ειπωθεί
 σε όσους επιμένουν νύχτες κι υπομένουν τους εαυτούς τους