Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Πυρές





Σαν να έχει στερέψει η ζωή μας φίλε.
Να πούμε τι πια; Γύρω από τα ίδια περιστρεφόμαστε.
Ακίνητοι.
Αμίλητοι.
Ανέστιοι.
Εγκλωβισμένοι. Όχι ανυποχώρητοι πια.
Δεν υπάρχει και πίσω για να επιστρέψουμε. Τα κάψαμε τα καράβια μας.
Ότι έμεινε ένα σάπιο εδώ.
Κουρασμένοι.
Απογοητευμένοι.
Μόνοι.
Αυτή η οργή και η απελπισία μας κατατρώει την ψυχή σαν σαράκι.
Θερίζει τους φίλους, τρέφει τους εχθρούς. Και γιγαντώνεται.

Μια κραυγή είμαι. Σε σιδερένιο θάλαμο.
Γκελάρω πάνω μου και ξαναφεύγω απέναντι. Με φόρα. Και τρόμο.
Να μην με ακουμπήσω και πυροδοτηθώ.
Όλος φλόγες.
Ψυχρές.
Άσβεστες.
Βουβές.
Να περιμένω την αυτανάφλεξη.

Μαζεύω γρήγορα και τις λέξεις μου ακόμη μην μπουρλοτιάσουν ερήμην μου.
Και τις ματιές μου. 
Και τις ματιές των άλλων.
Κι αρχίζει να ξεχειλίζει η αποθήκη μου φίλε.

Αρχίζει και μυρίζει καμένη σάρκα ως έξω πια…



Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Γειά σου Γ.


Μπήκαν στο γραφείο οι γονείς του.

Ένα αγκαλιασμένο μαύρο με άσπρα μαλλιά. Να πάρουν ένα χαρτί και να φέρουν ένα άλλο. Που πιστοποιούσε πως είχε πάψει πια να είναι.

Ανοίξανε τα γέρικα τα χέρια σαν τσακισμένα φτερά να με σκεπάσουν. Να με αγκαλιάσουν. Να πιάσουν σάρκα που γνώριζε και ήξερε. Την ανάσα τους. Το παιδί τους. 
Την πιστοποίηση της ύπαρξής τους.

Να τον ζήσουν λίγο ακόμη, έστω κι από σπόντα.

Είσαι καλός άνθρωπος, μας το είχε πει

Κι όλα τα άλλα δάκρυα.

Εξαϋλώθηκαν οι λέξεις. Έμεινε μόνο ουφ και δάκρυ.

Γύρισα από την άλλη και διαλύθηκα.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Μύρισε βροχή



Κάθε που μπαίνει Σεπτέμβρης,
κάνουμε μνημόσυνο στην εφηβεία μας.
Η κηδεία της συνεχίζει μέχρι την επόμενη άνοιξη.
Απατάμε τα καλοκαίρια μας με τις πρώτες στάλες. Χωρίς καν ενοχές πια.
Κι όλο και φυσάει και πιο άγρια π' ανάθεμά το.
Αναχωρήσεις.

Μάγκα, κράτα το πόστο σου γερά. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές προς το παρόν.
Με ότι και όσα μπορείς. Κράτα.
Τους δικούς σου και τους φίλους σου κοντά.
Να τους βλέπεις.
Βαθιά.
Φρόντισε και για παγούρια. Και δάκρυα. Απόθεμα.
Η ξηρασία του μέλλοντος που μας είχε πει, όλο και πιο σιμά.

Μάθε και να κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοιχτό.
Χωρίς όνειρα να κοιμάσαι.
Να προλάβεις τουλάχιστον να σηκωθείς, να μην σε πιάσουν ξαπλωτό.

Εξασκήσου και στην δωρικότητα του λόγου. Θα χρειαστεί.
                                    Και της φιλίας.
                                    Θα σε χρειαστούν.
Να έχουμε βροχές να μοιραζόμαστε.
                                                                Να υπάρξουμε.
                                                                                Έστω και στην μυρωδιά της βροχής.

                                                                                            Έστω και στα λόγια των άλλων. Των φίλων.
                                                                                                                                                Των δικών. 
                                                                                                                                               Στην βροχή.