Πυρές

Σαν να έχει στερέψει η ζωή μας φίλε.

Να πούμε τι πια; Γύρω από τα ίδια περιστρεφόμαστε.

Ακίνητοι.

Αμίλητοι.

Ανέστιοι.

Εγκλωβισμένοι. Όχι ανυποχώρητοι πια.

Δεν υπάρχει και πίσω για να επιστρέψουμε. Τα κάψαμε τα καράβια μας.

Ότι έμεινε ένα σάπιο εδώ.

Κουρασμένοι.

Απογοητευμένοι.

Μόνοι.

Αυτή η οργή και η απελπισία μας κατατρώει την ψυχή σαν σαράκι.

Θερίζει τους φίλους, τρέφει τους εχθρούς. Και γιγαντώνεται.

Μια κραυγή είμαι. Σε σιδερένιο θάλαμο.

Γκελάρω πάνω μου και ξαναφεύγω απέναντι. Με φόρα. Και τρόμο.

Να μην με ακουμπήσω και πυροδοτηθώ.

Όλος φλόγες.

Ψυχρές.

Άσβεστες.

Βουβές.

Να περιμένω την αυτανάφλεξη.

Μαζεύω γρήγορα και τις λέξεις μου ακόμη μην μπουρλοτιάσουν ερήμην μου.

Και τις ματιές μου. 

Και τις ματιές των άλλων.

Κι αρχίζει να ξεχειλίζει η αποθήκη μου φίλε.

Αρχίζει και μυρίζει καμένη σάρκα ως έξω πια…