Αγάντα Μανώλη...

Υπέπεσε σε παράπτωμα.

Ήρθε στο γραφείο μαζί με τους άλλους, ο μόνος με δάκρυα απεγνωσμένης λύσσας στα μάτια.

Οι κανόνες λένε πως έπρεπε να τιμωρηθούν. Όλοι.

Τιμωρήθηκαν.

Ο ίδιος, ο μόνος που παραδέχτηκε πως έπρεπε.

Και φάνταζαν απίστευτα αντρικά τα παντελόνια του στα εφηβικά του πόδια. 

Αποδιοπομπαίος τράγος των νταήδων.

Σήκωσε όμως ανάστημα και ανέλαβε το τίμημα.

Κουβαλητής δύσκολων παιδικών χρόνων.

Μοναχοπαίδι με άνεργους γονείς.

Με οικογενειακά προβλήματα.

Με το παρελθόν βαρύ, το παρόν δύσκολο, το μέλλον υποθηκευμένο.

Ολόκληρος μια αναζήτηση ελπίδας στα μάτια.

Και μόνος.

Κι εγώ δεμένος χειροπόδαρα και λίγος, να μην μπορώ να βοηθήσω πέρα από λόγια.

Να ψάχνω να βρω τρόπο να τον στηρίξω.

Εγώ που έχω τα στηρίγματά μου λειψά και ελάχιστα.

Να του δίνω τηλέφωνα υποστήριξης και να μην έχω ένα τηλέφωνο να πάρω να με στηρίξει κι εμένα.

Και να λέει. Και να κλαίει.

Και να ξέρω πως πάει σε «ειδικούς».

Και να πρέπει να κρατήσω απόσταση.

Και να βοηθήσω.

Και να στηρίξω.

Και να θέλω να ουρλιάξω.

Στείλτε «εθελοντές» ρε, να δούμε τι θα καταφέρετε.

Στείλτε πενταμηνίτες με ΕΣΠΑ, να επενδύουν πάνω τους συναισθηματικά ο Μανωλάκης, η Άννα, ο Νίκος, η Μαρία.

Και μετά να τελειώνει το κονδύλι και να σκάει στις πλάτες τους διπλή η μοναξιά και η απελπισία.

Στείλτε κωλόχαρτα να συμπληρώσουμε, «επείγοντα» και «εξαιρετικά επείγοντα», ζητήστε έντυπα και εκθέσεις και στατιστικά.

Να καλύψετε την ανεπάρκειά σας να βοηθήσετε τον Μανωλάκη και τον κάθε άλλον μαθητή.

Και μην αμελήσετε να βγάλετε σε διαθεσιμότητα συναδέλφους που στήριζαν με την ψυχή τους τα σχολεία και στήριζαν με φιλότιμο τα χάλια που τόσα χρόνια κανένας από το σινάφι σας δεν είχε την μπέσα και τα κότσια να ασχοληθεί.

Και μετά ελάτε να «αξιολογήσετε» κιόλας.

Να κάνετε τον Μανωλάκη «αριθμητικό στόχο προς επίτευξη» και «δείκτη παραγωγικότητας».

Θα σκάσουν στα μούτρα σας όλα αυτά κάποια στιγμή

Τα μάτια του θα σας κάψουν ρε άκαπνοι, άσχετοι και ανάλγητοι.

Κράτα Μανώλη, όλοι μόνοι μας είμαστε.

Ίσως κάποιοι περισσότερο, αλλά τουλάχιστον εμείς το ξέρουμε.

Κι αυτό από μια μεριά, μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς.

Να μην τους κάνουμε την χάρη, να μην λυγίσουμε

Κι αν με έκανες να γυρίσω σπίτι διαλυμένος σήμερα, μου έδωσες αφορμή να αγκαλιάσω τα παιδιά μου.

Κράτα φίλε, κράτα αδερφέ…

Κράτα να αντέξουμε και οι υπόλοιποι…