Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Riders On The Storm - (The Doors) Extended Remastered Version





Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor out on loan
Riders on the storm

There's a killer on the road
His brain is squirmin' like a toad
Take a long holiday
Let your children play
If ya give this man a ride
Sweet FAMILY will die
Killer on the road, yeah

Girl ya gotta love your man
Girl ya gotta love your man
Take him by the hand
Make him understand
The world on you depends
Our life will never end
Gotta love your man, yeah

Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor out on loan

Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm

Riders on the storm
Riders on the storm

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Παγωμένη στάχτη


Τόσοι πολλοί οι βιασμοί της κενότητας
για να δημιουργηθεί η ανθρώπινη αυθάδεια
                Κι όλο το νόημα κραυγάζει στις παύσεις
Παύσεις ζωής
                                λογικής
                                                αλήθειας
Παύσεις κι αποκαΐδια

Απανθρακωμένα τα επειδή μας κρέμονται
ξεκοιλιασμένα και άνυδρα
                σε ανοιχτές σελίδες ξεχασμένων βιβλίων
εικόνες φόνων στο χρονικό ασυνεχές
με όλες τις αιτίες, δίκες.
Καταδικασμένοι.στο πυρ το ενδότερον
Εμείς
Σήμερα
Παγωμένη στάχτη, ψιλή και άτακτα στροβιλισμένη
στο ημίφως της δημιουργίας του κενού
ζοριζόμαστε γι΄ ανάσα

Κι όλοι οι ήλιοι, μακριά απ’ όλα


                                                                Π΄ ανάθεμά τους




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Μερικές οκάδες χρόνια


Ετεροβαρής η αναλογία στα φορτία μας τελευταία
Δεν μου τυχαίνουν τα πολύ βαριά, αλλά τα μισογεμάτα
Κι είναι από εκείνα που περιστρέφουν συστρέφοντας την οπτική μας
σαν σακιά στην πλάτη παλιών χαμάληδων
με τον γδούπο υπόκωφο

Πίσω από τα βλέφαρα έχω κολλήσει μια ζυγαριά
Παλιά
Από εκείνες με τα δράμια που μετράγαμε μικροί όσα θα έρθουν
Σαρακοφαγωμένη η θήκη τους
Ποτισμένο σκούρες πιτσιλιές αγωνίας το ξύλο
Λείπουν τα πιο μικρά δράμια, χαμένα σε μισά γεμίσματα
Ίσως και του τετάρτου
Προσπαθεί τρίζοντας να ισορροπήσει τα κοκόρια της το ένα αντίκρυ στο άλλο.
Μύτη με μύτη, βλέμμα με βλέμμα. 
            Μάταιες αιμάτινες ματιές

Κι όλο βαραίνει η θλίψη μονόπατα - μόνο προς τα εδώ
που ‘χει  τους τάφους της υγρούς να προσθέτουν ωφέλιμο βάρος
σε όλα εκείνα τα μικρά που είχαν την σημασία τους
και χάθηκαν
κάτω από λειψές οκάδες
Ώρες κοιτάζω την ερημιά στις θήκες τις λειψές της
και στους κρυμμένους  αραχνοϊστούς της υποκλίνομαι
                                                …και άλαλος…

-          Κάπου 51 και μισό, να τα αφήσω;
-          Βάλε κάμποσα ακόμη μάστορη, δεν φτάνουν…

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Της αποσύνδεσης


Όταν βρέχει, νομίζω πως ο χρόνος καθυστερεί
Στρίβω τσιγάρο γεμισμένο με ψιχάλες για να μην παραδεχθώ πρόβλημα μνήμης
Βρέχομαι από πάνω ως κάτω αιτίες και επιπλέω
με τα ακροδάκτυλα σε ωκεανούς υποκατάστατων
ελέω έλλειψης ήχων και οσμών, υποθηκεύω και την αφή

Τόσα νερά χαμένα και  παρ’ όλα αυτά ξεραΐλα
σε δάκρυα και ανατριχίλες ερημωθήκαμε

Μόνο αντανακλάσεις η ζωή μας
και λόγια για λίγο αυτόφωτα κι αχνές φιγούρες ανθρωπολέξεων
 χαμένων στην μετάφραση να επιπλέουν κάπου στο βάθος σαπίζοντας
Κι ούτε ένα κύμα ρε γαμώτο πια…
               
Δώσ’ μου κάτι να ταράξω τα λιμνάζοντα.
Οτιδήποτε δωσ΄μου, να έχει ζωή μέσα του
                                                                να με κοιτάζει στα μάτια κι ας μην με ξέρει

Που δεν θυμάμαι όλα τα λάθη που θα γούσταρα να ξανακάνω

Ούτε την σειρά που έπαιζαν μουσικές στα μεγάφωνα στα άγνωστα ροκ κλαμπ των δυτικών συνοικιών, την αίσθηση για τις επερχόμενες μίξεις, το δερμάτινο λουράκι που μου χάρισε εκείνη η κοπέλα στην Ηφαίστου, το πώς μάζευε ο παππούς τριφύλλι με την κόσα 

Πως ακριβώς δηλαδή, με τον τρόπο του, μου έδειχνε την ζωή ολόκληρη

Κι όλο κολλάω στα παλιά κι αγαπημένα.

Ναι, τα θυμάμαι τα θέλω μου. Όχι ολόκληρα όμως
Αν μη τι άλλο, οι πιθανότητες είναι, πως με τόσα χρόνια εμπειρίας, θα καταφέρω επιτέλους να κάνω ένα τουλάχιστον τέλειο λάθος.

Κάπου εκεί νομίζω θα κρύβεται και το διαφυγόν νόημα, που κάθε πρωί μόλις ξυπνήσω, ψάχνω τα σύννεφα. Ανατολικά

Μετά, ξέρεις μωρέ, απλά επιβιώνουμε.

Με τον συνηθισμένα σωστό τρόπο επιβιώνουμε
…και ζούμε λέμε, μέχρι την ώρα της αποσύνδεσης
                                                      στο ραντεβού με την κόσα


Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Λύκε λύκε, είσ’ εδώ;


Κάθε που φοράω την νύχτα
αδέσποτες  λέξεις με παίρνουν στο κατόπι
βγάζουν μακριά κεράτινα νύχια
τα κάνουν δίκοπους λεπτοδείκτες
με κατακρεουργούν
Υποχωρώ συνεχώς
σε γρατζουνισμένες πληγές και αποστήματα
μην δραπετεύσει ότι με περιέχει
Ξέρω πως μυρίζει αγωνία το χνώτο μου
όπως θυμάμαι το άρωμά σου κι ας μην έχω όσφρηση πια
 όταν σε ακούω να μουρμουρίζεις στον ύπνο σου
και μετρώ πόσες φορές θα αλλάξεις πλευρό.
Στήνω διπλή αμυντική γραμμή
από μαξιλάρια με ανεξίτηλη στάμπα την  λύσσα μας πάνω τους
και ξεραμένες συμβάσεις
Όταν βεβαιωθώ πως αυτός ο Λύκος δεν τρώει τους δικούς του
θα ξεκλειδώσω το μπουντρούμι και δεν θα κοιτάξω πίσω
Πασαλειμμένος από πάνω μέχρι κάτω
αιμάτινα γράμματα
το χαμόγελό σου
και κομμάτια φίλων
θα αφήσω το ουρλιαχτό να με ξεσκίσει
Η μοναδική αξιοπρεπής καλημέρα
                στη μοναξιά και την απελπισία των κτηνών

Όσες φορές υπήρξε κάτι που να αξίζει να ειπωθεί, άφηνε αιμάτινα τα χνάρια του

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Poets of the Fall - Carnival of Rust




D' you breath the name 
of your savior 
in your hour of need

And taste the blame 
if the flavor 
should remind you of greed?

Of implication, insinuation and ill will, 
till you cannot lie still
In all this turmoil, before red cape and foil 
come closing in for a kill

Come, feed the rain

'Cos I'm thirsty for your love, dancing underneath the skies of lust

Yeah, feed the rain
'Cos without your love my life ain't nothing, but this carnival of rust

It's all a game, 
avoiding failure 
when true colors will bleed

All in the name 
of misbehavior 
and the things we don't need

I lust for after no disaster can touch,
touch us anymore 
and more than ever I hope to never fall, 
where enough is not the same it was before

Come, feed the rain

'Cos I'm thirsty for your love, dancing underneath the skies of lust

Yeah, feed the rain

'Cos without your love my life ain't nothing, but this carnival of rust

Yeah, feed the rain

'Cos I'm thirsty for your love, dancing underneath the skies of lust

Yeah, feed the rain

'Cos without your love my life ain't nothing, but this carnival of rust

Don't walk away, don't walk away
Oh, when the world is burning

Don't walk away, don't walk away
Oh, when the heart is yearning

Don't walk away, don't walk away
Oh, when the world is burning

Don't walk away, don't walk away
Oh, when the heart is yearning

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Είναι απλά διαφήμιση

Προσοχή!
Ακολουθεί σεντόνι διπλόφαρδο:
Από χορηγούμενη διαφήμιση που επανειλημμένα μου εμφανίζεται στο φατσομπούκι, για κάποιο κολέγιο:
"94% των Αποφοίτων μας Εργάζονται!"
Το γράμμα "Α" κεφαλαίο, να δίνει "κύρος" στην ιδιότητα του απόφοιτου που δεν θα είναι ένας απόφοιτος με το "α" μικρό όπως όλοι οι υπόλοιποι μπας-κλας πτυχιούχοι, αλλά με το "Άλφα" ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
Υπονοείται βέβαια και η «σοβαρότητα» της δουλειάς που κάνουν στο κολλέγιο, αφού να, δες, έχουν και στατιστικά στοιχεία καταγεγραμμένα, μετρημένα, σταθμισμένα. Ενώ στα άλλα σχολεία και σχολές δεν ξέρουν καν πόσοι φοιτούν και πόσοι εργάζονται.
Επιπρόσθετα το γράμμα "Ε" στο "Εργάζονται".
Κεφαλαίο και αυτό, για να δώσει έμφαση, να σου περάσει το μήνυμα πως σαν Απόφοιτους (με το "Α" κεφαλαίο), θα καταφέρεις αυτό που αλλού δεν το καταφέρνουν. Θα Εργάζεσαι (με κεφαλαίο το "Ε").
Το κερασάκι στην τούρτα είναι το θαυμαστικό στο τέλος.
Για έμφαση βέβαια, αλλά έχω την αίσθηση πως ίσως και να τους κάνει και χαλάστρα και να γυρνάει μπούμερανγκ, αφού από μια άλλη ματιά, πιθανά μπορεί να δείχνει και έκπληξη, να σημαίνει δηλαδή πως ούτε οι ίδιοι δεν το πίστευαν αυτό το ποσοστό. (Θα μου πεις, πόσοι θα τα προσέξουν αυτά… Αυτό είναι άλλη ανάρτηση, δεν είναι της στιγμής…)
Κάνεις λοιπόν "κλικ" για να δεις τι λέει ρε παιδί μου και πέφτεις σε μια πολύ λιτή ιστοσελίδα (που επιπρόσθετα είναι μόνο στο αγγλικά) και διαφημίζει ένα πρόγραμμα ΜΒΑ (Master in Business Administration), δίνοντας ένα τηλέφωνο και μια φόρμα για "appointment". Έμμεση προσθήκη κύρους δηλαδή, αφού δείχνει αφενός «προσωπική» επαφή, αφετέρου «σοβαρότητα», μιας και δεν πας και ανοίγεις την πόρτα και μπουκάρεις χύμα στο κύμα, αλλά με «appointment».

Θα μου πεις, ε και;;

Εδώ γίνεται της μουρλής, εσένα μια ιντερνετική διαφήμιση σε πείραξε; Που δεν είναι και η χειρότερη στην τελική.

Στο κάτω κάτω, πελάτες ψάχνει το κολέγιο, διαφήμιση θα κάνει, που είναι το άσχημο;

Ε, αυτή μου σκάει στα μούτρα τελευταία, αυτή σχολιάζω. 
Απλά, τον τελευταίο καιρό, έχω αρχίσει και ενοχλούμαι, αισθητικά κυρίως αλλά και συνειδησιακά, με τις δήθεν (ή και πραγματικά αν το θέλεις) "έξυπνες" τακτικές διαφήμισης και γενικότερα με το "ύφος" και την «άποψη» που θέλουν να περνάνε οι μαρκετινίστες και οι διαφημιστές, με τις πονηρές  και πραγματικά επιστημονικές τεχνικές που χρησιμοποιούν, για να πετύχουν τον στόχο τους, την αύξηση δηλαδή της πελατείας και των πωλήσεων τους.
Περισσότερο όμως, με θλίβει που υπάρχει κόσμος (νέος κόσμος, έξυπνος σε άλλα πράγματα κόσμος) που όμως κατεβάζει αμάσητο ότι του σερβιριστεί. Είτε είναι το «έξυπνο λάστιχο», είτε εκείνο το θαυματουργό μαντζούνι που θα του κάνει τον οργανισμό λαμπίκο και θα του μεγαλώσει και το πουλί του, είτε το γαμάτο κινητό που θα του δώσει αξία και θα τον κάνει υπεράνθρωπο χιπστερά που τηλεμεταφέρεται με το απαλό του πάτημα σε μια touch screen από το Κουκάκι στις Μαλδίβες και τούμπαλιν. Και κάποιοι μάγκες κερδίζουν χρήματα στην πλάτη ανυποψίαστων, αγαθών και απαίδευτων.
Γιατί αν το έχεις ξεχάσει ή αν δεν στο ομολόγησε ποτέ κανείς, αυτός είναι ΠΑΝΤΑ ο στόχος και όχι να σου «προσφέρουν», να σε «βοηθήσουν», να κάνουν «κοινωνική παρέμβαση και υποστήριξη».
Χεστήκανε γι΄αυτά, αν στο τέλος της μέρας δεν κερδίζουν από αυτά.

Το ΚΕΡΔΟΣ τους ενδιαφέρει και μόνο αυτό.

Και γι’ αυτό έχουν αναπτύξει απίστευτα έξυπνες και «ακαταμάχητες» τεχνικές, (μέχρι και ολόκληρη «επιστήμη» - δες Neuromarketing) για να διεκδικήσουν το καλύτερο «positioning» στο συνειδητό αλλά κυρίως στο ασυνείδητό του -εν δυνάμει- πελάτη. Να κερδίζουν δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερο και από περισσότερους επιζητούν, αλλά η «μαγκιά» έγκειται στο να ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ να τους βοηθήσεις να κερδίζουν…)

Γκρίνιες πάλι θα πεις και θα έχεις και ένα δίκιο, αλλά δες το κι αλλιώς, ανάγκες έχουμε, ιντερνετ διαθέτουμε, χρόνο έχουμε, λεφτά δεν έχουμε, οπότε, είτε είμαι απλά άλλος ένας παράξενος και εσύ ο άτυχος που έσκασες πάνω σε ετούτη την ανάρτηση, είτε το παίζω πονηρά και περιμένω μπας και μου κάνει κι εμένα καμιά πρόταση καμία διαφημιστική εταιρία να βγάλω κανένα «μαύρο» φράγκο (θα μου πεις, εδώ δεν πληρώνουν τους πιτσιρικάδες που τους λιώνουν στα δεκαπεντάωρα, σιγά μην πληρώσουν "σιτεμένο", σωστό κι αυτό…), είτε  προσπαθώ κι εγώ να "επικοινωνήσω" στα social media.

Κι όπως λέει και μια άλλη διαφήμιση που δείχνει κινητά να χτυπάνε και πιτσιρικάδες να αρχίζουν να πηδάνε και να τρέχουν λες και τους έχουν βάλει νέφτι στον πισινό, για να συναντηθούν σε ένα σταυροδρόμι και να χοροπηδάνε εκστασιασμένοι που "έφτασαν" στους «άλλους» (πρώτοι ή όχι δεν έχει σημασία, αρκεί που είναι εκεί που είναι και οι άλλοι), όπως λέει λοιπόν η διαφήμιση εκείνη:
"Γιατί επικοινωνία δεν είναι μόνο τα κινητά. Είναι τα συναισθήματα, οι εμπειρίες, τα κολλήματα, οι ιδέες. Κι όλα αυτά υπάρχουν, μόνο όταν τα μοιράζεσαι, αλλιώς, δεν υπήρξαν ποτέ!"

Αφού λοιπόν έχω αυτό το "κόλλημα" και δεν μοιράζομαι πατουσίτσες, γατάκια, ηλιοβασιλέματα, φοβερές παραλίες ή άδεια μπουκάλια μπύρας, αφού δεν έρχονται στην Ελλάδα για συναυλίες οι Van Halen​, οι Journey​, ο Eric Johnson​, o Eric Clapton​, o Steve Winwood​, οι Toto​ και τόσοι άλλοι αγαπημένοι, αφού κουράστηκα να διαβάζω διάφορα βιβλία αυτές τις ημέρες, βγάζω κι εγώ τα απωθημένα μου και τα «κολλήματά» μου, «επικοινωνώντας» την γκρίνια μου.

Και έχει και σήμερα εκλογές, οπότε δένει και το γλυκό της «κριτικής στάσης και ανάλυσης» καλύτερα, μιας και θα αναστενάξει το φατσομπούκι και το τουίτερ και μπορεί να τσιμπήσω και κανένα like παραπάνω να φτιάξω διάθεση, να γίνω επιτέλους κάποιος, έστω κι αν είναι μόνο για μερικά νανοσεκόντς…

Ά, να μην ξεχάσω: έχει ξανά τζακ ποτ στο τζόκερ.
Βοήθα επιτέλους εκείνον τον έρμο τον ανιψιό στην διαφήμιση να κερδίσει τα φράγκα που δεν του πεθαίνει κι ο θείος να τον κληρονομήσει.
Κι αν στην τελική δεν τα κερδίσει αυτός, όλο και κάποιος άλλος ανιψιός θα τα μαζέψει και θα χαρεί με τα λεφτά σου.


Ο τζόγος σου θα έχει επιτελέσει κοινωνικό έργο…

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Reflections


Θα είναι Δευτέρα όταν καταφέρουμε να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο
Οι πόλοι μας αντεστραμμένοι, εγγύηση πως δεν θα υπάρξει επιστροφή
Θα προηγηθεί ένα Σαββατοκύριακο κραιπάλης  -τιμής ένεκεν ημών των ιδίων-,
όλα μας τα ζόμπι θα πιούν και θα καπνίσουν ότι υπάρχει και υπήρξε.
Στο σαλόνι θα ουρλιάξουν ξανά τα παλιά ηχεία
το πικάπ θα παίζει την απελπισία του δυνατά σε παλιές μουσικές από βινύλια
φόρος τιμής σε αγάπες, φίλους και ότι κάποτε ξέμεινε πίσω.
Ξέπνοα ρολόγια θα τελειώσουν τον ρόλο τους ανάσκελα κάτω από την μπότα μου
όσο εσύ θα χορεύεις ξυπόλητη με μια μακριά φούστα με κρόσσια.
Θα μαζέψω όλους τους δείκτες τους και θα φτιάξω δακτυλίδια περίτεχνα.
Όλα σε εσένα χαρισμένα εκτός από ένα που θα ταιριάξει ακριβώς  με το μικρό δάκτυλο στο δεξί χέρι.
Φτιαγμένο από όλες τις παρ’ ολίγο ώρες.
Όλες οι ακριβώς στιγμές μαζί με εκείνες που έδειξαν ακριβώς και κάτι, δικές σου. Όλες.
Αν περισσέψει κανένας λεπτοδείκτης, θα τον χαρίσουμε στους απόντες φίλους για να τους γνωρίζουμε αν επιστρέψουν.
Έπειτα, θα μαζέψουμε τις άδειες φιάλες κι όλα τα σπασμένα μαζί με τις ζωές μας,
θα αδειάσουμε τα γεμάτα τασάκια από  αποτσίγαρα πεθαμένων στιγμών,
θα φτιάξουμε μια ωραία στοίβα στον νεροχύτη από τα χρησιμοποιημένα μας,
θα πυρπολήσουμε το στρώμα και θα το πετάξουμε στον ακάλυπτο.
Θα κοιμηθούμε στο πάτωμα αγκαλιά για να ξυπνήσουμε χώρια
Το πρωί, η εβδομάδα θα ξεκινήσει με έναν καθρέπτη απορία
Αγουροξυπνημένος θα αναρωτιέται αν ξημερώνει αντίστροφα για τα είδωλα.
Θα κατεβάσουμε σε ανακυκλώσιμες σακούλες σουπερ μάρκετ τις αναβολές και αναστολές και θα κλείσουμε γελώντας το καπάκι του κάδου με θόρυβο.
Μετά, θα σε πάω στο σχολείο, τα παιδιά θα πάνε στα δικά τους κι εγώ τελευταίος και μόνος στο δικό μου.
Θα φοράω τα γυαλιά ηλίου να μην τυφλώνουν οι τόσες αντανακλάσεις του Εγώ στον δρόμο μου και θα είμαι υπομονετικός σαν ρόλος που διεκδικεί  σενάριο.
Το μεσημέρι, αν αργήσω, πριν ανησυχήσεις κοίτα στον καθρέπτη.

Μπορεί και να έχω ξεχαστεί κάνοντας τον υποβολέα κάπου εκεί μέσα


Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Λιγάκι ακόμη...


Μετά απο 12 μέρες στα 1250 μέτρα,
με μπουφαν τζιν το βράδυ,
με απουσία θορύβων πέρα από εκείνους τους αγχολυτικούς του δάσους και του νερού στο ποτάμι,
χωρίς ιντερνετ,
με τηλέφωνα που μια είχαν σήμα και δέκα δεν είχαν,
με τον αέρα ανάμεσα στα ελάτια και στα πλατάνια να μου ψιθυρίζει στο έσω ούς "πόσο μαλάκας αισθάνεσαι και φέτος αγόρι μου;;",
με την Λίμνη σε μια ηρεμία και μια Νιρβάνα που ξέσχιζε κάθε capital control και κάθε οικονομίστικη προσέγγιση της Ζωής και της Ύπαρξης,
με την εσωτερική μοναξιά να αποκτά υπερφυσικό και υπερβατικό νόημα και υπόσταση, να θεριεύει και να αισθάνεται πως μπορεί να αντέξει τα πάντα,
με το ήρεμο και αβίαστο πρωινό ξύπνημα παρέα με λογιών πετούμενα και τις διαλέκτους τους,
χωρίς ψευτοστηρίγματα σε αλκοολούχες νύχτες -άντε ίσως σε ένα δύο τσίπουρα- ,
με δανική μονάχα μια μικρή και παλιά κιθάρα,

πες μου λοιπόν,
πως διάολο να έρθω στα ίσια μου που γύρισα πάλι στο μαγγανοπήγαδο,
για να ταΐσω τράπεζες
και να φορέσω πάλι κλουβί που έλεγε κι ο Νικόλας;...

Το φατσομπούκι μου λέει πως έχω 90 ειδοποιήσεις,
οι λογαριασμοί παραμένουν σφραγισμένοι και ληγμένοι,
οι μετανάστες παλεύουν να ζήσουν σε μια ξένη χώρα που τα έχει χαμένα,
κάποιοι από τους απελπισμένους γηγενείς παλεύουν να ανασάνουν σε ένα αχαρτογράφητο αύριο,
κάποιοι άλλοι ψάχνουν μανιωδώς να βρουν την ευκαιρία που γεννάει η κρίση,
φίλοι και "φίλοι" πασχίζουν να επιπλεύσουν όπως μπορεί ο καθένας,
τα πιτσιρίκια μεγαλώνουν,
οι στιγμές μας γλιστρούν ανάμεσα από τα δάχτυλα και οι σκιές τους γίνονται φωτογραφικές αναρτήσεις...

Μένουν ξεκρέμαστες οι μοναχικές σπονδές με λίγο τσίπουρο στο άγνωστο μνημείο του 19χρονου αντάρτη Καψάλη που θυσιάστηκε για να σώσει συντρόφους του και κατοίκους κοντινού χωριού.

Και τα παιδιά να κοιτάζουν όλο μάτια, μέσα από το αυτοκίνητο

Με ετούτα και με εκείνα, πώς να κατέβεις προς τα κάτω πάλι;;…

...και να γκελάρει μέσα στο κρανίο το γνωστό σύνθημα του τοίχου:
"Γαμώ τα λεφτά σας, ΖΩΗ ΘΕΛΩ..."

Εγωιστικό ή όχι, καρφί δεν μου καίγεται αυτή την στιγμή.

Δυό – τρεις μέρες το πολύ φιλαράκι, μετά πάω κατά θάλασσα μεριά, μπας και ζήσω λιγάκι ακόμη και πάλι...

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Ένας μακρύς και σκονισμένος δρόμος


Μπορεί η Ιστορία να συνομολογείται σε μεγάλα τραπέζια, με τζίφρες και χαιρετούρες, γράφεται όμως πάντοτε στους δρόμους.

Κάποια στιγμή τελικά, μαθαίνουμε όλοι μας πως οι λογαριασμοί με την Ιστορία -μέσα μας τουλάχιστον- εξοφλούνται πάντοτε "κατά μόνας".
Ακόμη και με κλειστές τράπεζες , με νοικοκυραίους σε απόγνωση και με «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς αμάχων με βόμβες "πληροφορίας".
Αρκεί να προσπαθεί κανείς να κρατάει τα μάτια ανοιχτά και να ανοίγει διαρκώς περισσότερες τρύπες στις παρωπίδες του. Συνεχώς.
Γιατί όλοι έχουμε παρωπίδες. Το πόσες τρύπες ανοίγουμε σε αυτές είναι το θέμα. Γιατί είναι τόσο βολική η «παραμύθα».

Και έχει ζόρι αυτό. Και πίκρα. Μεγάλη.

Και δώσ’ του ξενύχτια με το ίδιο ερώτημα: "μα καλά, δεν καταλαβαίνουν;; Τόσο λάθος είμαι;" Έχει πόνο το ξεφλούδισμα του μυαλού φίλε, πάντα είχε.

Αλλά αυτά ήδη ήταν γνωστά, χρόνια τώρα. Ειδικότερα δε, σε εκείνους  που έτρωγαν σαν χλεύη  στην μάπα διδακτισμούς, παρατηρήσεις και σχόλια περί του "ανέφικτου", του "μη ρεαλιστικού",  του "η ισχύς εν τη ενώσει", του "ενηλικιώσου επιτέλους", του "ανώριμου των συνθηκών" και τόσα άλλα ακόμη και σκληρότερα...

...και μόνη διέξοδος απέμεινε να απελευθερώνουμε αδρεναλίνη και τεστοστερόνη στο εφήμερο. 

Πνίγαμε την λύσσα του αυτονόητου στο «κοινό καλό».  Σχεδόν αποδεχόμενοι πως όντως «κάτι δεν πάει καλά» με τον τρόπο που δεν καταλαβαίναμε ως «φυσικά» όλα όσα οι πολλοί θεωρούσαν real politic. Παίζαμε ρόλους χωρίς ούτε μια ατάκα.

Και βράζαμε μέσα μας. Αγύριστα κεφάλια, τι περίμενες;

Και παραμέναμε σιωπηλοί σε ένα «Όλοι μαζί», μόνοι  μας, εδώ και χρόνια.

Τόσο τραγικοί και παροπλισμένοι, που κάναμε την μοναξιά μας την νέα "συλλογικότητα".

Και για αρκετούς η πίκρα κατάντησε οθόνη και έγινε δεύτερο δέρμα.

"Επιβίωση" το ονομάσαμε και προσπαθούσαμε τουλάχιστον, "αφού δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το σύστημα, να μην μας αλλάξει αυτό" που έλεγε και ο Χρόνης Μίσσιος.

Με λάθος σκόπευση όμως και λάθος κίνητρα. Λάθος τρόπους και επιλογές.
Ακόμη και με λάθος λάθη.
Ούτε καν αυτά δεν μπορέσαμε να βαδίσουμε σωστά, που έλεγε ο Νίκος Νικολαϊδης.

Και βράζαμε ερήμην.

Και πόσο μας πλήγωναν τα χαμόγελα συγκατάβασης των φίλων…

Ας είναι.

Εν καιρώ θα δούμε τι σκατά καταφέραμε τελικά.
Δεν νομίζω πως θα είναι και πολλά πάντως...

Θάβουμε λοιπόν νεκρούς, μαζεύουμε τραυματίες, αγκαλιάζουμε τους φίλους και τους δικούς μας, κάνουμε μια σπονδή στους "παλιούς", βάζουμε τα γυναικόπαιδα στην μέση και προχωράμε...

Μην γελιέσαι φιλαράκι. Πάντα θα υπάρχουν πολλά χαρακώματα ακόμη να γεμίσουν με τα κουφάρια μας

Και να μην καθόμαστε ακίνητοι. Δίνουμε εύκολο στόχο

…Και ξέρουμε που σημαδεύουν…

Σκοπός  πλέον, είναι να κάνουμε ωραίο λείψανο...


(... δύο χρόνια σήμερα που έφυγε ο πατέρας μου...
… Δεν θα του άξιζε όλο ετούτο…
... πραγματικά, κάτι είχε καταλάβει...)


Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Βαθύ γκρί





Με τρομάζει αυτό το σκούρο γκρι
έχει πια εγκατασταθεί μέσα μας και μας τρώει
                                                                                νεκροζώντανους
Σιχαμένα έρπει στο μυαλό και δένει την ψυχή με έρμα αιμάτινα
Ποια μπάρκα και ποια ταξίδια;
                Τα ζόμπι δεν κόβουν εισιτήριο, δεν έχουν αριθμημένες θέσεις
                                κρύβονται γρυλίζοντας στις αποβάθρες,
μουγκρίζουν τα κομμάτια τους με κόγχες αδειανές
Σέρνεται αύτανδρη η πίκρα και παραλύει σάρκες
τις  σαπίζει
κακοφορμίζει τους ερημωμένους εαυτούς κι όλη δικιά μας

Κάπου εκεί αποχαιρετάς οριστικά και το τελευταίο σου ανάχωμα
το άλλοθι φύλακα - άγγελο
της προσωπικής οπτικής που εξόκειλε σαθρό και ντροπιασμένο

Σύντροφοι και φίλοι κείτονται αποστεωμένοι στα ίδια βράχια  που βλέπουμε όλοι,
χωρίς έλεος προχωρά η σειρά
βουβή η αναμονή στο ίδιο σφαγείο που ψυχορραγούμε
                                και που το ξέραμε από πριν, δεν μας δίνει ούτε στάλα ζωής πίσω

Ελπίζω μονάχα οι σπόροι μου να προλάβουν να ανθίσουν
να θυμούνται λίγο χρώμα στο γκρί που τους αναλογεί
Να προλάβω
να πάρω πάνω μου το γκρί τους, να το καταπιώ όλος εγώ
                κι ας ξεχαστώ

Που όσο χρώμα τους φύλαγα, μπλάβιασε στις σαπισμένες μου ώρες


------------------------------------------------------------------


Μουσική της εξιλέωσης:



Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Mαύρος καμβάς




Ντρέπομαι όταν  γυμνός ποζάρω σε σάρκινες οθόνες
                                                Νομίζω πως θέλουν απάντηση
Μόνο αυτές έχω όμως. Με μάτια δάχτυλα
Γρατζουνισμένες, ασταθείς, με πιτσιλιές αλκοόλ στα πλήκτρα
και πινέλα στραβοφτιαγμένα τσιγάρα.
Καπνός σαν ζωή ζωγραφισμένος. Άϋλος.
Με ενοχλεί ο θόρυβος του καμβά και κάνω οικονομία δυνάμεων
γι’ αυτό πληκτρολογώ νυχτερινά κατάγματα μέσα στα πλήθη πολύχρωμων πληγών
Φοβάμαι μην έχουν τίποτα μεταδοτικό και υποτροπιάσουν οι δικές μου
                                                έτσι ότι αξίζει να γίνει το κάνω στα σιωπηλά. Άηχος.
Για αντίδοτο το ξημέρωμα μαζεύω σκόρπια σύννεφα,
τα δένω φουλάρι στον λαιμό κι η φωνή μου βρέχει μπλουζ. Ασπρόμαυρα.
Με την μουσική δεν τα πας και πολύ καλά και πρέπει να εξηγώ τις νότες σε χρώματα
Όταν σκουριάσουν οι χορδές, δεν έχει νόημα το κούρδισμα, δεν εξηγείς τίποτα
Έτσι, κάθε απόγευμα μετά τις επτά, σου μουρμουρίζω στίχους και ρυθμούς
σε χρώματα παστέλ που μαραζώνουν τις σιωπές
Αν ουρλιάξω, δεν θα σου απομείνω τίποτα
μια άδεια παλέτα
παγωμένη στο μαύρο


Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Λύσσα



Δεν μιλώ πολύ πια
Δεν έχω ούτε καν λίγο περισσευούμενο βλέμμα να ρίξω
Δεν γράφω σχεδόν τίποτα
Με τόσα πολλά έξω και τίποτα μέσα, τι να βγει;

Νοιώθω την ράχη μου να κυρτώνει όλο και πιο άγρια
Οι τρίχες στον σβέρκο όρθιες
Παγωμένες
Τα μάτια πολυεστιακά πολυβόλα
Γαζώνω ότι υπάρχει
Απέναντι και γύρω. Και πίσω
Και δίπλα. Ειδικά δίπλα
και μέσα
Αυξάνουν οι τσακισμένοι
σωρός απομεινάρια
κι ούτε ένα αχ δεν βγάζουν

Έχουν βγει παγανιά σκυλάνθρωποι κι αλυχτούν
με τον πανικό κοστούμι και τα αυτιά κατεβασμένα
Με μυρίζουν και γρυλλίζουν
Τους γρυλλίζω κι εγώ. Πληγωνόμαστε με μανία
Γύρω γύρω όλοι με τα σάλια αιμάτινη λίμνη στο πάτωμα
Κοχλάζει μπλαβί αίμα στις πληγές
Άρρωστο.  Άρρωστοι.
Μαζεύονται μύγες, ύαινες κι όλα τα πτωματοφάγα

Ότι πάρω μαζί και ότι κόψω
Δεν υπάρχει παράδοση


Μόνο λύσσα


Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Μερικές αρνήσεις που ήταν εύκολο να προβλέψουμε (Αναδημοσίευση)

Από το blog http://monkoulslullaby.blogspot.gr

Χωρίς άλλες λέξεις...


Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Το αίσθημα της ταπείνωσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αίσθημα πως είσαι αντικείμενο. Θεμελιώνει με αυτή την έννοια μια μαχητική διαύγεια όπου η κριτική της οργάνωσης της ζωής δεν διαχωρίζεται απ'την άμεση ενεργοποίηση ενός σχεδίου για μια ζωή αλλιώτικη. Ναι, τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί αν δεν έχει βάση του την ατομική απελπισία και το ξεπέρασμά της. Οι προσπάθειες να μπογιατιστεί η απελπισία αυτή και να χρησιμοποιηθεί με άλλο περιτύλιγμα θα φτάναν για να το αποδείξουν. Όσο η ελευθερία διατίθεται σε καταναλώσιμα διαχωρισμένα κομμάτια, τόσο στενεύει ο χώρος της πραγματικότητας, φτάνοντας στο σημερινό σημείο που η ευχαρίστηση και το ψυχορράγημα προκαλούν την ίδια ανατριχίλα. Ο χλευασμός και η επιβράβευση εναλλάσσονται σαν διαδοχικές δηλώσεις πολιτικού που ορκίζεται πως δε θα παρθούν άλλα οριζόντια μέτρα, με το τηλεοπτικό πάνελ να καβγαδίζει για λεπτομέρειες. Τρωγλοδύτες με προσδοκίες. Έχουμε πια μια γλώσσα η οποία μας μιλάει μ' εκείνα που δεν λέει, ή έστω μ' εκείνα που ακούγονται πίσω, κάτω και ανάμεσα απ' τις γραμμές. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Μοναχά το παρόν μπορεί να είναι ολικό, ένα σημείο με απίστευτη πυκνότητα. Πρέπει να μάθουμε πως να επιβραδύνουμε το χρόνο και πως να βιώνουμε το μόνιμο πάθιασμα της άμεσης εμπειρίας, μιας εμπειρίας ακίνητης σαν την σκιά του πουλιού που πετάει. Σ'όποιον κατέχει την ποιητική του παρόντος θα τύχει η περιπέτεια του κινεζόπουλου που ερωτεύτηκε τη Βασίλισσα της Θάλασσας και όταν ξαναγύρισε στα μέρη του ένας ηλικιωμένος γέροντας που κλάδευε τριανταφυλλιές του είπε:”ο παππούς μου μου'χε μιλήσει για κάποιο παιδί που χάθηκε στη θάλασσα και που χε τ'όνομά σου”. Ο χρόνος που ήταν το κυριότερο όπλο της εξουσίας τους είναι καιρός να γίνει μια άχρηστη κουδουνίστρα στα παιδικά, ανίσχυρα, παραλυμένα χέρια τους. Εδώ η Γη Χαναάν, εδώ και ο παράδεισος, που θα τρώς, θα αναπνέεις, θα αγγίζεις και θα κάνεις έρωτα. Από τα υφάσματα μέχρι τις κατοικίες, από τα μέσα μεταφοράς μέχρι τους τρόπους που μπεκροπίνεις, απ'τον φωτισμό μέχρι τη βιωμένη ποίηση, τα καινούρια σκηνικά θα είναι μοναδικά, καλλιτεχνικά, ανεπανάληπτα στιγμιαία εργαλεία της απόλαυσης και του παιχνιδιού. Με μια λέξη θα ξαναγίνουμε φτωχοί, πάμφτωχοι, μα και πάμπλουτοι στο πνεύμα μιας καινούριας συμπεριφοράς. Ό,τι δεν καταστρέψανε οφείλουμε να το καταστρέψουμε εμείς για να ξεχάσουμε τα πάντα. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας άγριας κατάστασης, με μια μοντέρνα έννοια, εξοπλισμένοι με τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Η ποιότητα της απόλαυσης δεν θα δρα πια στις αισθήσεις που ξέρουμε, αλλά σ'αυτές που ακόμα αγνοούμε. Ήρθε ο καιρός να συνθέσουμε μια νέα κοσμοθεωρία της ευτυχίας, όπου εμείς σαν ελεύθεροι άνθρωποι θα δημιουργούμε τον χρόνο για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας και να εφευρίσκουμε διαρκώς καινούριες. Μόνο εμείς καλλιτέχνες και επιστήμονες της ίδιας της αληθινής ποίησης, μπορούμε να δημιουργήσουμε αλλιώτικα τη γη, τους ωκεανούς, τα ζώα, τ'αστέρια, τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα αντικείμενα. Εμείς θα υφάνουμε στον αργαλειό μας τον καινούριο άνθρωπο, έναν άνθρωπο φτιαγμένο μόνο για την αναπαυτική απόλαυση της έβδομης μέρας. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Γενικά μιλώντας, έχουμε αφήσει πίσω μας όχι μόνον την εποχή που κοιτάζαμε την πραγματικότητα επενδύοντας σ' αυτήν ζωντανά συναισθήματα, αλλά και την εποχή που την κοιτάζαμε διαπιστώνοντας, με κάποια φρίκη, ότι ήταν εκείνη μάλλον που μας κοίταζε. Εκεί ξεκινάει το ψέμα της επικαιρότητας να πανηγυρίσει την ψήφιση κάθε νέου μέτρου που εξαλείφει τις πιθανότητες ανάκαμψης της οικονομίας σπρώχνοντας όλο και περισσότερους στο χείλος του γκρεμού. Το πανηγύρι συνεχίζεται. Θα γίνει εκταμίευση της δόσης; θα αποβληθεί η Ελλάδα απ'την Ευρωπαϊκή ένωση; Είτε τραγική, με τα λεγόμενα μέτρα, είτε κωμική, με τη μετριότητα που, μολονότι γεννημένη απ' το μέτρο, ερωτοτροπεί τηλεοπτικά και κοινοβουλευτικά με το άπειρο, η ζωή είναι μία θανάσιμη αρρώστια που μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Η λανθάνουσα ονειροπόληση εκκρίνει μια ενέργεια που δεν ζητά παρά να στριφογυρίσει τις τουρμπίνες των περιστάσεων. Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, ο καθένας μας έχει πετύχει το εγχείρημα του Λασαγί ή του Νετσάγιεφ. Ο πρώτος πετυχαίνοντας να περνιέται σαν συγγραφέας ενός βιβλίου, ακόμα άγραφτου, που τελικά έγραψε, ο δεύτερος αποσπώντας χρήματα από τον Μπακούνιν για λογαριασμό μιας ανύπαρκης τρομοκρατικής οργάνωσης, έφτασε να διευθύνει μια πραγματική ομάδα από μηδενιστές. Γι'αυτό σου λέω και στο υπογράφω, όλες σου οι επιθυμίες μπορούν να πραγματωθούν από τη στιγμή που θέτεις όλο τον υλικό εξοπλισμό σου στην υπηρεσία τους. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής. Εδώ και καιρό, οι αναμνήσεις μας είναι αναμνήσεις από θανάσιμες πληγές, ό,τι δεν ολοκληρώνεται σαπίζει. Το παρελθόν κατάντησε πια ανεπανόρθωτο και σε επίμετρο ειρωνίας, όσοι αναφέρονται σ'αυτό, δεν παύουν να το παραποιούν και να το συμβιβάζουν με τα γούστα της ημέρας. Μοναχά ένας τύπος παραδεκτής λησμονιάς υπάρχει, αυτής που σβήνει το παρελθόν πραγματώνοντάς το. Τα γεγονότα όσο μακρυά κι αν βρίσκονται δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, αλλά φτάνει μια ριζική αλλαγή στο παρόν για να κατρακυλήσουν από το πατάρι που είναι καταχωνιασμένα και να πέσουν μπρος στα πόδια σου. Εξάλλου οικοδόμηση του παρόντος σημαίνει διόρθωμα του παρελθόντος, αλλαγή σημάτων τοπίου, αδέσμευτη εναρμόνιση των ακόρεστων επιθυμιών. Το μέλλον είναι χειρότερο απ'τον ωκεανό, δεν περιέχει τίποτα. Προγραμματισμός προοπτική, μακροπρόθεσμο σχέδιο, όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Κι όμως αν κάτσεις και χτίσεις το παρόν, τα υπόλοιπα θα έρθουν με το παραπάνω. Μέσα απ'αυτό το χάος θα ζωντανέψουν κάποια μέρα οι λέξεις και θα πυροβολήσουν τους εχθρούς μας εξ'επαφής.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Φωτοσύνθεση



Ενέχυρο στιγμών η ζωή μας
όπου σταθούμε, όσα κι αν κάνουμε, όσα επιτρέψαμε
όσα μας ξεπέρασαν
                                                                                      κι εκείνα που μας ξέχασαν ακόμη
                                                                                                       μας σμιλεύουν ότι γίναμε
                                                                                                                                    μαζί κι εγώ
απλωμένη και αχαρτογράφητη ρίζα
γνώριμη σαν  μυριάδες άλλες
σκάβει μονάχη αργά και βαθιά
ανακατεύει κομμάτια ύπαρξης προς κάθε κατεύθυνση
με μια ηρεμία απόκοσμης προσμονής
                                κι ένα γαλήνιο πείσμα
Ξεπροβοδίσαμε  την ματαιοδοξία μας  στα στερνά ταξίδια των φίλων
Γαληνεύουμε με ότι έρθει πια, όπως έρθει, ότι βγει κι όπου
μετά από όσα θα γίνουν
πριν από όσα έγιναν ήδη
                                                                                και μας γνωρίζουν καλά όλα
 κι εκείνα που δεν ήρθαν ποτέ
                                                                                                κι όλα τα υπόλοιπα  αναμενόμενα ίσως
                Πριν καν υπάρξει ο χρόνος μας ήρθαμε
                                                                και όσο λίγο στο επειδή υπήρξαμε
ερήμην μετρήθηκε το μπόι της απουσίας μας
                κι ήταν μια σταλιά

Παιχνιδίζει στα φύλλα το φως
                                                όλα παιχνίδι
χαρούμενα αδιάφορο ίσως  ποτέ όμως άσκοπο
Φυτρώνει γύρω μας διαρκώς η αλήθεια
σε μικρά πολύχρωμα κομμάτια γνώσης
και τόσα δα, μικρά και κατασπαραγμένα

                                Παίζουμε κι εμείς αδέξια ανάμεσά τους
στο μικρό κομμάτι ανάσας που παίρνουμε
κάθε μέρα αλήθειες
αλήθεια στην κάθε μέρα
να ξεθάψουμε έστω κι αργά την αρχή του κοινού μυστικού μας
                                με προσοχή και τα χέρια τρεμάμενα
σαν δάνειο από τους επόμενους
φιλτραρισμένο από τους προηγούμενους
                η συνέχεια μας από τις παλιές ρίζες
                                έρπει να γιγαντώσει σπόρο

Στις βροχές μου που υπάρχω αφήνομαι...


---------------------------------------------------

Μουσική υπόκρουση:

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Ο παλιάτσος και ο ληστής (Χάρης Κατσιμίχας)



Υπάρχει μια διέξοδος, είπε ο παλιάτσος στο ληστή
Κι αν σου 'χει μείνει μια σταλιά ντροπή, δώσε λιγάκι προσοχή
Εμπόροι πίνουν το κρασί μας, και κλέβουνε τη γη
Εσύ είσαι η μόνη μας ελπίδα, σε περιμένουμε να 'ρθείς

Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, ήταν τα λόγια του ληστή
Έχουν περάσει όλα αυτά, πάει καιρός πολύς
Εδώ απάνω στα βουνά, δεν δίνουν δυάρα τσακιστή
για ό,τι έχει κερδηθεί, για ό,τι έχει πια χαθεί

Πάνω απ' του κάστρου τη σκοπιά οι πρίγκιπες κοιτούν
καθώς γυναίκες και παιδιά, τρέχουν για να σωθούν
Κάπου έξω μακριά, ο άνεμος βογκά
ζυγώνουν καβαλάρηδες με όπλα και σκυλιά

Υπάρχει μια διέξοδος, είπε ο παλιάτσος στο ληστή
Κι αν σου 'χει μείνει μια σταλιά ντροπή, δώσε λιγάκι προσοχή
Εμπόροι πίνουν το κρασί μας, και κλέβουνε τη γη
Εσύ είσαι η μόνη μας ελπίδα, σε περιμένουμε να 'ρθείς