Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Μερικές οκάδες χρόνια


Ετεροβαρής η αναλογία στα φορτία μας τελευταία
Δεν μου τυχαίνουν τα πολύ βαριά, αλλά τα μισογεμάτα
Κι είναι από εκείνα που περιστρέφουν συστρέφοντας την οπτική μας
σαν σακιά στην πλάτη παλιών χαμάληδων
με τον γδούπο υπόκωφο

Πίσω από τα βλέφαρα έχω κολλήσει μια ζυγαριά
Παλιά
Από εκείνες με τα δράμια που μετράγαμε μικροί όσα θα έρθουν
Σαρακοφαγωμένη η θήκη τους
Ποτισμένο σκούρες πιτσιλιές αγωνίας το ξύλο
Λείπουν τα πιο μικρά δράμια, χαμένα σε μισά γεμίσματα
Ίσως και του τετάρτου
Προσπαθεί τρίζοντας να ισορροπήσει τα κοκόρια της το ένα αντίκρυ στο άλλο.
Μύτη με μύτη, βλέμμα με βλέμμα. 
            Μάταιες αιμάτινες ματιές

Κι όλο βαραίνει η θλίψη μονόπατα - μόνο προς τα εδώ
που ‘χει  τους τάφους της υγρούς να προσθέτουν ωφέλιμο βάρος
σε όλα εκείνα τα μικρά που είχαν την σημασία τους
και χάθηκαν
κάτω από λειψές οκάδες
Ώρες κοιτάζω την ερημιά στις θήκες τις λειψές της
και στους κρυμμένους  αραχνοϊστούς της υποκλίνομαι
                                                …και άλαλος…

-          Κάπου 51 και μισό, να τα αφήσω;
-          Βάλε κάμποσα ακόμη μάστορη, δεν φτάνουν…