Ξόδι

Η Τέμπλα σιωπηλή

Καμβάς ενός μεγαλοπρεπούς και απλού ορεινού ορίζοντα.

Συντρόφου, παραστάτη και φρουρού.

Χαμηλότερα παρέλαυναν μνήμες

Απαλά αγκιστρωμένες σε πεταλούδες που συνεχίζαν το ταξίδι τους,

σε μέλισσες που περνούσαν προσηλωμένες,

σε κάτι μερμήγκια που ψάχνουν εδώ και γενιές την συνέχεια τους

Οι φτέρες δίπλα στον φράκτη υποδέχονται ήρεμα όλα τα πρώην

ξαναβαπτισμένα στην νερένια καθαρότητα μιας ζωής

που κυλάει πια ερήμην.

Παντού γύρω «η ζωή να προχωράει χωρίς να κοιτάει την δικιά σου μελαγχολία».

Αφού αργά, τελειωτικά, αμετάκλητα, η ζωή ποτίζει πάντα το χώμα.

Για να ξαναγεννηθεί.

Να συνεχίσει.

Να και το συντριπτικό κάταγμα στο δεξί γόνατο, που δεν τον άφηνε πια να χορεύει ζεϊμπέκικο όπως εκείνος ήξερε.

Το τελευταίο που θυμάμαι να χορεύει, ήταν στον γάμο μου.

Περήφανος γονιός για το μοναχοπαίδι και την νύφη.

Κι αν και δεν λύγιζε παρά ελάχιστα το γόνατο, κατάφερε το μισό τραγούδι.

Μετά βούρκωσε.

Η μάνα χτύπαγε γονατιστή παλαμάκια δακρύζοντας

και να μην μπορεί να βγει άχνα.

Μόνο να σκουπίζω τα μάτια μου.

Όπως και άλλοι συγγενείς.

Τώρα, ούτε χοροί, ούτε τίποτα.

Το στραπατσαρισμένο γόνατο ήταν πια μονάχα ένα σκούρο, ακανόνιστο αποτύπωμα.

Κι όσο η επόμενη γενιά κρεμάει τα ουφ της στον πλάτανο ψάχνοντας κάπου να ακουμπήσει να στηριχθεί, 

η μεθεπόμενη πιο αποφασιστική, πιο ζωντανή, 

μένει προσηλωμένη στην ύστατη τιμή της κάθαρσης.

Με σπουδή βοηθώντας την ροή του νερού

από την πετρόχτιστη βρύση

να ξεκολλήσει επτάχρονες λάσπες,

ξεπροβοδίζοντας ήρεμα υπολείμματα νεκρών ιστών.

Το τυπικό πρέπει να ολοκληρωθεί.

Έτσι μάθαμε εμείς το Χρέος.

Στο ξέπλυμα με κρασί, στο άπλωμα στον ήλιο, στο αεράκι από τα Άγραφα να βοηθάει το στέγνωμα.

Αγκαλιά οι ζωντανοί να ανακατεύουν δάκρυα γενεών κοιτώντας κατάματα τις άδειες πια κόγχες

Μια αίσθηση αρχέγονη, άφοβη, παράξενη

Ένας απίστευτος όγκος συναισθημάτων συμπυκνωμένος σε στιγμές.

Μια συναισθηματική φόρτιση λειψή περιγραφής.

Ένα Πολύ Από Όλα.

Κι ένας ύστατος χαιρετισμός

Μια ακροτελευταία επαφή,

ένα τελευταίο χάδι

κι ένα φιλί

σε ένα κρανίο που κάποτε γέννησε, γέλασε, έκλαψε, έζησε.

Ένα τελευταίο "γειά",

μια τελευταία φράση πριν κλείσει το μεταλλικό καπάκι του οστεοδοχείου.

«Ελπίζω να σε έκανα περήφανο…»

Ένα Χρέος,

ένας αέναος Κύκλος που κλείνει

με εμάς μέσα του

μέσα μας

για να ανοίξει ένας άλλος

για τους επόμενους εμάς.

Για όλους...

https://ixnilasies.blogspot.com/2013/07/blog-post_28.html?view=snapshot

Τα βιβλία της ζωής

Είναι απίστευτα πολλές οι εκδοχές της ιστορίας που μπορεί να έφεραν μαθητικά τετράδια πρώτης δημοτικού με την ετικέττα και το ονοματεπώνυμο της μικρής μαθήτριας ακόμη πάνω τους, ανάμεσα σε διάφορα παλαιά βιβλία στο Βιβλιοπωλείο των Αστέγων.
Θα μπορούσε να ήταν συγκυριακή αβλεψία των γονιών, παντελής αδιαφορία τους, ακόμη ίσως και μια μικρή "δολιοφθορά" από μεριάς της μικρής όταν είδε όλα αυτά τα βιβλία να πακετάρονται για να πάνε κάπου που δεν γνώριζε.
Θα μπορούσε να υπάρχει τραγικό στοιχείο, για μια οικογένεια που ξεκληρίστηκε σε ατύχημα και οι συγγενείς δώρισαν όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκής για να μην τα βλέπουν και πικραίνονται.
Θα μπορούσε να είναι προϊόν μια ανεπιτυχούς "μπούκας" από σεσημασμένους που δεν βρήκαν να κλέψουν τίποτα και βούτηξαν τα βιβλία χωρίς να τα κοιτάξουν καν.
Ίσως πάλι να ήταν ένα αποτυχημένο διαζύγιο, ίσως μια απόπειρα οριστικής ρίξης με το παρελθόν.
Ακόμη και η άλλη, η άτσαλη πολύχρωμη παιδική ζωγραφιά του σπιτιού με ουρανό, σύννεφα, πουλιά, δέντρα, λουλούδια και τις σχεδόν ανθρώπινες φιγούρες θα μπορούσε κι αυτή να κρύβει απίστευτα δράματα από πίσω. Ειδικά όταν είναι ταλαιπωρημένα διπλωμένη μέσα σε παλιό βιβλίο "Δικαίου".
Κι όταν ασυναισθητα σηκώνεις το κινητό να τα βγάλεις φωτογραφία -γιατί δεν θα σε πιστεύουν-, κάτι μέσα σου σε κρατάει απο τον λαιμό και σου φωνάζει να μην το κάνεις.
Τρέχα γύρευε τώρα τι.
Μπορεί να ήταν εκείνα τα άτσαλα ωμέγα της μικρής που κάποια είχαν υπογραμμιστεί από την δασκάλα με κόκκινο στυλο, μπορεί το καθαρό και μεγάλο "Μπράβο!!!" της στο γράμμα δέλτα, αλλά μπορεί και οι χαρούμενες φατσούλες στα αυτοκολλητάκια που έβαζε σε ΟΛΑ τα γράμματα απο κάτω.
Μπορεί να ήταν οι -μόνες- ξεκάθαρες και αποφασιστικές μολυβιές στα χαμόγελα των ανθρώπινων σχεδίων στην ζωγραφιά του άλλου παιδιού.
Μπορεί και ο ίδιος ο χώρος, που είναι προσπάθεια ανθρώπων να ξανστηθούν στα πόδια τους.
Ό΄τι και να ήταν πάντως, σε έκανε να σεβαστείς εκείνο το απροσδιόριστα ιερό της στιγμής.
Η στιγμή που η μικρή και ο μικρός έσκυβαν πάνω από το τετράδιο και την ζωγραφιά κρατώντας άτσαλα αλλά με πείσμα το μολύβι για να μάθουν σωστά το "ωμέγα" και να βάλουν φυλλαράκια στα λουλούδια, η στιγμή που κάποια χέρια έπαιρναν αυτά τα βιβλία και τά έβαζαν σε πλαστικές σακούλες και κούτες για να τα ξεφορτωθούν ή να βοηθήσουν αφιλοκερδώς, η στιγμή που κάποια άλλα χέρια τα τοποθετούσαν δίπλα σε άλλα παλιά βιβλία, η στιγμή που κάποιος πυροβολημένος ανακάλυπτε αυτό το καρυδότσουφλο να επιπλέει μέσα σε ωκεανούς σελίδων.
Κι όσο σίγουρος ήσουν πως εκεινα τα βιβλία που εσύ έφερες τα είχες με σπουδή ξεψαχνίσει μη τυχόν και έχει ξεχαστεί τίποτα ανάμεσα στις σελίδες, άλλο τόσο σίγουρος αισθάνθηκες πως με κάτι τέτοια τυχαία, μικρά, παράξενα και όμορφα παίζει η Ζωή και η Λογοτεχνία.
Μπορεί να μην ξέρεις και πολλά, αλλά τουλάχιστον, έμαθες επιτέλους τις στιγμές να τις σέβεσαι όπως τους αξίζει·
Σιωπηλά.