Η Τέμπλα σιωπηλή
Καμβάς ενός μεγαλοπρεπούς και
απλού ορεινού ορίζοντα.
Συντρόφου, παραστάτη και
φρουρού.
Χαμηλότερα παρέλαυναν μνήμες
Απαλά αγκιστρωμένες σε
πεταλούδες που συνεχίζαν το ταξίδι τους,
σε μέλισσες που περνούσαν
προσηλωμένες,
σε κάτι μερμήγκια που ψάχνουν
εδώ και γενιές την συνέχεια τους
Οι φτέρες δίπλα στον φράκτη
υποδέχονται ήρεμα όλα τα πρώην
ξαναβαπτισμένα στην νερένια
καθαρότητα μιας ζωής
που κυλάει πια ερήμην.
Παντού γύρω «η ζωή να
προχωράει χωρίς να κοιτάει την δικιά σου μελαγχολία».
Αφού αργά, τελειωτικά,
αμετάκλητα, η ζωή ποτίζει πάντα το χώμα.
Για να ξαναγεννηθεί.
Να συνεχίσει.
Να και το συντριπτικό κάταγμα
στο δεξί γόνατο, που δεν τον άφηνε πια να χορεύει ζεϊμπέκικο όπως εκείνος ήξερε.
Το τελευταίο που θυμάμαι να
χορεύει, ήταν στον γάμο μου.
Περήφανος γονιός για το
μοναχοπαίδι και την νύφη.
Κι αν και δεν λύγιζε παρά
ελάχιστα το γόνατο, κατάφερε το μισό τραγούδι.
Μετά βούρκωσε.
Η μάνα χτύπαγε γονατιστή
παλαμάκια δακρύζοντας
και να μην μπορεί να βγει άχνα.
Μόνο να σκουπίζω τα μάτια μου.
Όπως και άλλοι συγγενείς.
Τώρα, ούτε χοροί, ούτε τίποτα.
Το στραπατσαρισμένο γόνατο
ήταν πια μονάχα ένα σκούρο, ακανόνιστο αποτύπωμα.
Κι όσο η επόμενη γενιά κρεμάει τα ουφ της στον πλάτανο ψάχνοντας κάπου να ακουμπήσει να στηριχθεί,
η μεθεπόμενη πιο αποφασιστική, πιο ζωντανή,
μένει προσηλωμένη στην ύστατη τιμή
της κάθαρσης.
Με σπουδή βοηθώντας την ροή
του νερού
από την πετρόχτιστη βρύση
να ξεκολλήσει επτάχρονες
λάσπες,
ξεπροβοδίζοντας ήρεμα
υπολείμματα νεκρών ιστών.
Το
τυπικό πρέπει να ολοκληρωθεί.
Έτσι
μάθαμε εμείς το Χρέος.
Στο
ξέπλυμα με κρασί, στο άπλωμα στον ήλιο, στο αεράκι από τα Άγραφα να βοηθάει το
στέγνωμα.
Αγκαλιά οι ζωντανοί να
ανακατεύουν δάκρυα γενεών κοιτώντας κατάματα τις άδειες πια κόγχες
Μια αίσθηση αρχέγονη, άφοβη,
παράξενη
Ένας απίστευτος όγκος
συναισθημάτων συμπυκνωμένος σε στιγμές.
Μια συναισθηματική φόρτιση
λειψή περιγραφής.
Ένα Πολύ Από Όλα.
Κι ένας ύστατος χαιρετισμός
Μια ακροτελευταία επαφή,
ένα τελευταίο χάδι
κι ένα φιλί
σε ένα κρανίο που κάποτε
γέννησε, γέλασε, έκλαψε, έζησε.
Ένα τελευταίο "γειά",
μια τελευταία φράση πριν
κλείσει το μεταλλικό καπάκι του οστεοδοχείου.
«Ελπίζω να σε έκανα περήφανο…»
Ένα Χρέος,
ένας αέναος Κύκλος που κλείνει
με εμάς μέσα του
μέσα μας
για να ανοίξει ένας άλλος
για τους επόμενους εμάς.
Για όλους...
