Μπήκαν στο γραφείο οι γονείς του.
Ένα αγκαλιασμένο μαύρο με άσπρα μαλλιά. Να πάρουν ένα χαρτί
και να φέρουν ένα άλλο. Που πιστοποιούσε πως είχε πάψει πια να είναι.
Ανοίξανε τα γέρικα τα χέρια σαν τσακισμένα φτερά να με
σκεπάσουν. Να με αγκαλιάσουν. Να πιάσουν σάρκα που γνώριζε και ήξερε. Την ανάσα
τους. Το παιδί τους.
Την πιστοποίηση της ύπαρξής τους.
Να τον ζήσουν λίγο ακόμη, έστω κι από σπόντα.
Είσαι καλός άνθρωπος, μας το είχε πει
Κι όλα τα άλλα δάκρυα.
Εξαϋλώθηκαν οι λέξεις. Έμεινε μόνο ουφ και δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου