Μύρισε βροχή

Κάθε που μπαίνει Σεπτέμβρης,

κάνουμε μνημόσυνο στην εφηβεία μας.

Η κηδεία της συνεχίζει μέχρι την επόμενη άνοιξη.

Απατάμε τα καλοκαίρια μας με τις πρώτες στάλες. Χωρίς καν ενοχές πια.

Κι όλο και φυσάει και πιο άγρια π' ανάθεμά το.

Αναχωρήσεις.

Μάγκα, κράτα το πόστο σου γερά. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές προς το παρόν.

Με ότι και όσα μπορείς. Κράτα.

Τους δικούς σου και τους φίλους σου κοντά.

Να τους βλέπεις.

Βαθιά.

Φρόντισε και για παγούρια. Και δάκρυα. Απόθεμα.

Η ξηρασία του μέλλοντος που μας είχε πει, όλο και πιο σιμά.

Μάθε και να κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοιχτό.

Χωρίς όνειρα να κοιμάσαι.

Να προλάβεις τουλάχιστον να σηκωθείς, να μην σε πιάσουν ξαπλωτό.

Εξασκήσου και στην δωρικότητα του λόγου. Θα χρειαστεί.

                                    Και της φιλίας.

                                    Θα σε χρειαστούν.

Να έχουμε βροχές να μοιραζόμαστε.

                                                                Να υπάρξουμε.

                                                                                Έστω και στην μυρωδιά της βροχής.

                                                                                            Έστω και στα λόγια των άλλων. Των φίλων.

                                                                                                                                                Των δικών. 

                                                                                                                                               Στην βροχή.