Μ.Ε.Θ.

Μόνο μην τελειώσει τώρα ο καπνός μου

                                    απόψε που η γνώριμη πια ασφυξία με πατάει στο καρύδι

                                                                                                            πάλι

μια ακόμη πιθανή απώλεια δοκιμάζει τις αντοχές μου

επαναφέρει το νόημα που δανείζονται οι ταλαιπωρημένες καρέκλες στη σιωπή

στα κυλικεία των νοσοκομείων

και στους άδειους διαδρόμους

και το γιατί τελικά οι χειρουργικές μάσκες χαμογελούν μόνο στις πορείες

Για όποιον βάλθηκε να μετρήσει την νύχτα με τσιγάρα

            και στήριγμα ψάχνει στα φώτα της πόλης και στους αδέσποτους σκύλους

                        πρόποση, σπονδή  και νεύμα αναγνώρισης του πόνου

στα σκοτάδια των πάρκων των μεγάλων νοσοκομείων που ‘χει φωλιές η θλίψη

            εκείνες τις μικρές ώρες που οι ταξιτζήδες λαγοκοιμούνται στις πιάτσες

κι οι νοσοκόμες ελέγχουν τους ορούς

Γιατί όταν βλέπεις διασωληνωμένα κομμάτια σου

τι να σου κάνουν τα πως και τα γιατί

κι οι λέξεις όταν υποφέρουν

παραιτούνται

μιας κι όταν η προσωπική σου αλήθεια καταρρέει ή βρίσκεται σε καταστολή

ότι μπορούσε να είναι σημαντικό αναβάλλεται

Η διαχείριση της αλήθειας είναι κι αυτή από μόνη της ένας άθλος

Να θυμάμαι μονάχα να λέω έγκαιρα όσα  θέλω

            αλλιώς δεν θα μείνει αρκετός χρόνος για λάθη

                                    και χωρίς λάθη δεν περισσεύουν πουθενά νοήματα για κανέναν

                        έτσι κι αλλιώς ελάχιστα είναι τα πρέπει που παράγουν υπεραξία

όπως όταν όλα μοιάζουν απελπισμένα

            στην εντατική και για ένα, μόνο ένα λεπτό

                                                            μπορούν να ζυγιάζονται τα κότσια σου

Όπως και να έχει, είναι απαίσια αίσθηση να μετράς ζωή

                                                            στις ανάσες ενός παρελθόντος αναίσθητου

μόνος,

νύχτα

με μάσκα μιας χρήσης στο χέρι

            όπως απαίσια φυσιολογικό είναι να νοιώθεις ανήμπορος στον χρόνο

 κι είναι ακόμη πιο απαίσια η απουσία ήχου

από παγωμένα δάκρυα

                                                            σε τσαλακωμένα χαρτοπότηρα καφέ

κι εκείνη η μοναξιά της θλίψης στη σβηστή επιγραφή «ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ»

με κάνει να ανάβω το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο

Κουράγιο να βγει η νύχτα ρε θείε