Κάλυψη κι απόκρυψη

Βλέπω λέξεις άλλων.

Ασπρόμαυρες εικόνες πίσω από μισάνοιχτα στόρια.

Κοιταζόμαστε.

Σιωπηλά.

Δεν ανοίγω πια. Από μέσα.

Μπαίνω απ’ έξω και αφήνω τα κομμάτια μου στο πάτωμα.

Με κοιτάζουν οι λέξεις γυμνό.

Εγώ μόνο τις βλέπω. Ντυμένες.

Μόνο να βλέπω μπορώ.

Με τόση πραγματικότητα γύρω, δεν μου επιτρέπω καμία διέξοδο σε όνειρα.

Μόνο να·  

πιέζομαι να μην μου ξεφύγω γιατί χάνομαι εύκολα τελευταία.

Με καλούν οι σελίδες κι εγώ ταμπουρώνομαι στις γρίλιες.

                                                                                                                Και κοιταζόμαστε.

Χάνω διαρκώς επαφή.

Δεν θέλω επαφή. Κουράστηκα να αγγίζω.

Δεν θέλω να με ακουμπούν.

Κανένας.

Κι οι λέξεις κουφές.

Τυφλές.

Τρύπιες.

Άδειες.

Και με κοιτάζουν.

Επίμονα.

Με βλέπουν.

Που όλο και πιο συχνά τελευταία κάνω τον ανήξερο.

Βρώμισαν κι οι γρίλιες.

Από παντού σκόνη και κουρνιαχτό, τι περίμενες;

Παλεύω να πλέξω γρίλιες και  λέξεις για ένα πρόχειρο ταμπούρι.

Αντιστέκονται. Κι οι δυό τους

Απώλεσαν κάθε πλαστικότητα. Νεκρική ακαμψία το λένε νομίζω.

Ή κάτι ξέρουν και φυλάγονται.

Αχός πλημμύρισε τις νύχτες μου. Κι ακόμη τίποτα. Νέκρα.

Μπάζουν τα ταμπούρια μας  από παντού.

Λυπάμαι απέραντα για την λειψή τους κατασκευή, αλλά δεν μου περισσεύει κουράγιο.

Στο τσεπάκι του παντελονιού συνωμοτούν κάτι ξεχασμένα τηλέφωνα.

Τα κοιτάζω κι αυτά.

Αμίλητος.

Να βγάλουν τον σκασμό.

Σήμερα με τάϊσα πάλι θάνατο από οθόνη.

Με λέξεις που με κοιτάζουν.

Και εικόνες που δεν θέλεις να δεις.

Ούτε κι εγώ.

Γι΄ αυτό και τις βλέπω μέχρι τέλους. Για να με ξεράσω.

Και να μάθω να φτύνω τις πίκρες αλήθειες όπως μου είπε ένας φίλος.

Και ψάχνω λέξεις.

Παλιές.

Δοκιμασμένες.  Έστω και μισές.

Να αντέχουν όμως.

Για να μπαλώσω τα  χάσματα που έρχονται μπροστά.

Και τα χαλάσματα πίσω.

Αν σου περισσεύει καμία, στείλε την κατά ‘δώ.