Του φίλου

Δηλαδή, τι να πω που δεν το ξέρεις;

Έχεις μπει στο λαγούμι σου και τραβάς το χώμα να σε σκεπάσει

Ρε συ, δεν είναι η ώρα σου ακόμη, δεν κερδίζεις σε ζωή όταν
εγκλωβίζεσαι στον πόνο

Κι ας μην σε ενδιέφερε ποτέ το κέρδος

Βγάζεις τον πόνο σου στα μανταλάκια, δεν του αξίζει

Εσύ τους πόνους σου τους αγαπάς

Γεμάτος ο κόσμος Κύκλωπες να κρυφοκοιτάξουν τα εσώρουχα του
άλλου
με το μάτι μισάνοιχτο
για να ξεχνάνε την δικιά τους γύμνια
που δεν τους έλαχε ποτέ κανένας Οδυσσέας
παρά βελάσματα μονάχα

Δικαίωμά σου να πονάς, δικαίωμά τους να μην νοιάζονται

Για τις αιτίες όμως, να ξέρεις, χεστήκανε

Να δουν αίμα και σπέρμα να ρέει και ζούνε

Αφού ζωές δεν υπάρχουν, σκυλεύουν των άλλων
Γίναν απίστευτα πολλοί όσοι γλύφουν καταραμένους
Οι δανικές συγκινήσεις παρέχουν ασφάλεια
Και τσάμπα θέαμα

Το λίγο λίγο ευτελίζει το αυθόρμητο

Και το αυθόρμητο είναι η ειδοποιός
διαφορά

Και στον έρωτα και στην ζωή

Και στον θάνατο αν το καλοσκεφτείς

Μην τους δίνεις αυτή την χαρά
Κράτα καμιάν ανάσα για σένα

Στην τελική, γιατί πρέπει σώνει και καλά να φοράς κατάσαρκα τους
δαίμονες σου;

Τα λάθη σου, είναι δική σου υπόθεση

Τα λάθη των άλλων, δικιά τους

Όπου τέμνονται είναι ο κόσμος που μας αναλογεί

Κι ας μην απάντησες ποτέ αν όλο αυτό σε θρέφει

Μπύρες από το περίπτερο και τράκα τσιγάρα ρε μαλάκα

Και κάτι σκοτωμένα ροκ μπλουζ της εποχής των δεινοσαύρων

Και γύρω πέφτουν κορμιά, αν δεν το έχεις καταλάβει

Πόνος, αγωνία και απελπισμένα μάτια

Και ρόγχοι. Πολλοί. Tελειωμένων αλλά και νεογέννητων

Στηλώσου
σύστημα γιούργια κι ότι θερίσουμε
όχι για το θέαμα
ούτε για το Μετά
για το τώρα των αθώων ρε συ

Να το τερέν

Παίξε κι ας είναι σικέ το αποτέλεσμα

Μην μας φάει ο πάγκος μόνο

Δικές σου αποφάσεις, 
δεν λέω, 
αλλά να,
έχει τόσο ουρανό ακόμα