Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Ο εφιάλτης της κωλότσεπης



[Polyphia | Nightmare (Official Music Video)]



Η ποίηση είναι τρύπια κάλτσα
χωρίς ζευγάρι
με αιτία το κενό της.
Αυτοσχέδιο μπάλωμα ζωής, με ύφανση πραγματικότητας.
Όπως όταν σου πετάω στο τραπέζι στιγμιαίες φωτογραφίες
κι εσύ μετράς που θα βλεφαρίσεις,
κενός βάρους
προσπαθώντας άτσαλες πιρουέτες
με όλο το σώμα σε κίνηση και το χαμόγελο παγωμένο.
Μια· οι γερασμένες ρυτίδες του μπάρμπα που κοιτάει με θλίψη στους πάγκους της λαϊκής,
Δύο· η παρδαλή και ξεφτισμένη ρόμπα της γιαγιάς που σκουπίζει το πεζοδρόμιο με δυο διαφορετικές παντόφλες,
το πρεζόνι που χαϊδεύει τον αδέσποτο σκύλο· τρία.
Καρέ· με το τσιγάρο στο χέρι της πωλήτριας έξω από το μαγαζί, τυφλά κοιτάζοντας πίσω από τις βιτρίνες της μέρας της,
Πεντάδα· με τον πιτσιρικά που τρέχει γελώντας με χέρια ολάνοιχτα να αγκαλιάσει την μάνα του
Κάλτσες μονές και τρύπιες. Ένα μέγεθος όλες.

Αν θες, θα σου πω και για τα χρώματα της Άνοιξης στο γλαύκωμα του άστεγου,
στο μπλαβί ποδάρι του διαβητικού στα εξωτερικά ιατρεία χωρίς ραντεβού,
στα κυπελάκια με τα ούρα στο μικροβιολογικό σε χέρια που τρέμουν,
στο χαμένο χέρι του Ισπανού αντάρτη που δεν τον περίμενε κανείς,
και στα φασόν κηδειόχαρτα που κάνουν ορατές τις κολώνες της ΔΕΗ.
Έπειτα, -θα ήταν παράλειψη- είναι κι οι χρόνοι
Ιδιαζόντως ιδανικοί και ερήμην δανεισμένοι
που ντύνουν τις λέξεις απουσία, με φόρμα ή και μέτρο,
ξεπεσμένη χορεύτρια
να κάνει πεζοδρόμιο
στην Σόλωνος, την Πανεπιστημίου, την Πέτρου Ράλλη, την Θηβών
ανάμεσα σε παλιά γραπτά φίλων που κάποτε ήταν
σε παλιές φωτογραφίες και σε παλιών ζωών ενθύμια, ακίνητα
σαν μαγνητάκια-σουβενίρ στο ψυγείο,
να περιμένουν πείνα ή δίψα μπας και ανοίξει η πόρτα και κουνηθούν.
Από κεκτημένη ταχύτητα προσκόλλησης.

Ευτυχώς, ηρεμήσαμε κάπως είναι αλήθεια
Όταν στα μεγάλα μας, μάθαμε πως δεν υπάρχουν σημαδιακές μέρες, μόνο στιγμές
που ίσως και να πιστέψαμε κάποτε πως μας ανήκαν
Αν και τελικά, τους ανήκαμε εξαρχής. Από μικροί.
Τόσες παγκόσμιες ημέρες ρε συ και ούτε μια για την Προσωπική Ήττα.
Μόνο γενέθλια και επέτειοι
Ενός κάποιου, ενός κάτι, πάντα όμως αλλουνού

Μαγνητάκια και τρύπιες κάλτσες
Από το Ναύπλιο, την Πάρο, την Σκόπελο
Τα χαμόγελα της σποράς
(Ναι. Εδώ, ευτυχώς φως. Θα συμφωνήσω)
Και το διαρκώς ημιτελές ποίημα της μπαλωμένης κωλότσεπης από αποτύπωμα τσατσάρας.
Ίδιο, εικοσιπέντε χρόνια τώρα.

Τρίχες ποίηση καλή μου
Άλλοθι τρύπιο για το χαμένο μας βλέμμα είναι
Εστιασμένο και γι΄ αυτό ήρεμο
στην πόρτα του ψυγείου
συνήθως ξημερώματα,
χωλή μπαλαρίνα
με φορεμένη μια μόνο κάλτσα.

Τότε είναι που τα μαγνητάκια χορεύουν μόνα τους…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου