Οι Πικροί Άνθρωποι - Νίκος Κυριακίδης, Όστρια, 2018

Ως συναίσθημα δεν περιγράφεται εύκολα. Όπως και η αποτίμησή της. Δεν μεταφέρεται. Δεν δανείζεται. Δεν εξηγείται. Τα συμπτώματά της είναι εκείνα που περιγράφονται πιο εύκολα.

Μπορεί να γίνεται αντιληπτή με διαφορετικούς τρόπους, σε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

Είναι βίωμα η Πίκρα.

Είναι η αναμέτρηση του θέλω με το μπορώ.

Του αξίζω με το έχω.

Του επιθυμώ με το κατάφερα.

Εμφανίζεται πάντα παρέα με την συνειδητοποίηση. Με την έλλειψη εναλλακτικών. Με την αδικία. Με την εξάπλωση της ασχήμιας. Με την αναστολή της ομορφιάς. Με το πέρασμα ανενεργού χρόνου. Με την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων. Και με πολλές άλλες αιτίες.

Η δυσκολία περιγραφής της με ξεκάθαρα και στέρεα λόγια, ενισχύουν περισσότερο το εσωτερικότητα της υφής της.

Και όπως γίνεται και σε οτιδήποτε «εσωτερικό», κάπου εκεί, αναλαμβάνει η Τέχνη να καταγράψει. Να εξηγήσει.

Όπως η μουσική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία.

Και κυρίως η Ποίηση.

Εκεί κοντά παίζουν τον ρόλο τους και οι Συμβολισμοί.

Οι Επιλογές.

Οι Εικόνες.

Και αρκετά συχνά και το Τυχαίο.

Συνδυαζόμενα έτσι ώστε να κρατήσεις τελικά στα χέρια σου, σε μορφή βιβλίου, το τυπωμένο σε λέξεις θερμικό αποτύπωμα των ανθρώπων μιας πικραμένης χώρας.

Των Πικρών Ανθρώπων.

Που αρκετούς τους ξέρεις, τους έχεις δει, τους έχεις νιώσει.

Κι ας μην τους γνωρίζεις.

Και κάποιους τους είδες και στην παρουσίαση του βιβλίου.

Αναγνωρίζεις το αποτύπωμα που αφήνουν οι ζωντανοί και όσοι θεωρούνται ως τέτοιοι, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, είτε παρόντες είτε όχι.

Χαμογελάς πικρά με την σιωπηλή αισθητική των λέξεων ασπρόμαυρη βροχή πάνω από τον βίο και την καθημερινή προσπάθεια ζωής.

Περπατώντας, μουρμουρίζοντας ή τραγουδώντας.

Καθρέπτης ειλικρίνειας  του προσωπικού στο κοινωνικό.

Και το αντίστροφο.

Ένα βιβλίο - φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα συντροφικό σιωπηλό βλέμμα, μια άτυπη συνοδεία για όσους σκέφτηκαν κάποια στιγμή

«… πως πλησιάζει η επιστροφή στο σπίτι.

Μια ακόμη δύσκολη επιστροφή που όμως αξίζει

Όσο μια ολόκληρη ζωή.

Άχτιστο ακόμη, μα νάχει θέση τ’ όνειρο πως κάτι μετά θα έρθει…»

Κι έχουμε ανάγκη την καταγραφή της αισιόδοξης απαισιοδοξίας μας.

Έχουμε ανάγκη να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι μας.

Αλλιώς οι ανάσες στην «μαύρη χώρα» μυρίζουν θειάφι και αποσύνθεση.

Και προκαλούν ανυπόφορο το αίσθημα πνιγμού σε όλους όσους «ζούμε με την μύτη».

Γι΄ αυτό και επιμένουμε.

Η επιβίωση περνάει μέσα από την κίνηση, τις λέξεις, τα χρώματα, την θάλασσα.

Κι αυτό που σημαίνουν.

«… Ακόμη υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να παίρνουν τα πόδια τους

Να διασχίζουν την μαύρη χώρα πέρα-δώθε και μέσα στη νύχτα

Ονειρεύονται κάτι γαλάζιο…»

Συνέχεια.

Έστω και ερήμην κάποιες φορές.

Γνωρίζοντας σιωπηλά πως

« …Ο πεθαμένος ήλιος

Ξαναγεννιέται κάθε μέρα»

Ο κώδικας των Πικρών Ανθρώπων, κρύβεται στα μάτια εκείνων που χαμογελούν πικρά ο ένας στον άλλον.

Και δεν χρειάζεται να πουν πολλά.