Σκιές φωτιάς

Στο ξημέρωμα την αγαπήσαμε  την αυθάδεια

Του Όλα-Τώρα.

Ανεβάσαμε την αμφισβήτηση σε βάθρο, ταχθήκαμε σε σκοπούς και ουτοπίες.

Ερωτευθήκαμε.

Και κάναμε σπονδές.

Όλοι δίπλα-δίπλα, μόνοι μας.

Πλάγιο ακόμη το φώς, μπερδέψαμε μπόϊ με ανάστημα

σπρώχνοντας ασυναίσθητα το έδαφος με τις μύτες των δακτύλων.

Που εντάξει, 

μακρύναμε τους ίσκιους μαγεμένοι από το ολόφωτο της Κόλασης, 

ξεχαστήκαμε σε πολύχρονους ιριδισμούς,

όμως αλλιώτικα πέφτει το φως όταν παίρνει να σκοτεινιάζει.

Μέχρι που νυχτώνει. Εντελώς.

Στην πορεία της μέρας, πολλές καμένες λάμπες μείναν πίσω.

Σε σκοτάδια ξεχασμένα πια.

Δεν συμφέρει και η αντικατάσταση.

Η τέχνη αυτή, με τον καιρό, ξεχάστηκε.

Σκόρπιες, κάτι μικρές έμειναν φωτιές να καίνε έντονα. Για λίγο.

Κι όλο και λιγοστεύουν.

Και φαίνονται αλλιώς σαν ξεμακραίνεις.

Τι να δεις και τι να ζεστάνεις πρώτα;

Κι από αποθέματα; Ποια αποθέματα;

Κάτι βίντεο και φωτογραφίες που βλέπεις και ελπίζεις, είναι από εποχές που υπήρχαν αποθήκες.

Πριν το πλιάτσικο.

Πριν πυρποληθούν οι ανάγκες.

Στα αποκαΐδια γύρω, ένα σωρό οι θράκες. Με σχήματα παράξενα.

Οξυγόνο, έστω και μολυσμένο, υπάρχει ακόμη. Κάνει όμως βαριές τις ανάσες.

Και το «τρίγωνο της φωτιάς», θέλει θερμότητα, οξυγόνο και καύσιμη ύλη.

Μόνο που πλέον κρύωσε ο καιρός και απόμειναν τα κορμιά για καύσιμη ύλη.

Χωρίς εξαιρέσεις.

Ασθενικό πρόσχημα, πως οι σάρκες καίγονται αργά.

Και μυρίζουν άσχημα. Ξεθυμασμένη ναφθαλίνη.

Είναι κι εκείνη η παλιά αγκύλωση για τα δύο μέτρα χώμα που μας αναλογούν.

Που ο μύθος θέλει να είναι του Τόπου σου.

Επειδή στον Τόπο σου, λιώνεις πιο όμορφα.

Λέει.

Που αν μετρήσεις ολάκερο τούτο τον πλανήτη, δεν χωράμε μάνα μου.

Δεν χωράγαμε όρθιοι την ημέρα, πόσο μάλλον ξαπλωμένοι την νύχτα.

Ίσως γι΄αυτό και κάποιοι χαρίζουν εαυτούς.

Στην πρώτη ευκαιρία.

Και γίνανε πολλές οι ευκαιρίες.

Ενσωμάτωσης.

Αλλά και κούραση μεγάλη να βρεθεί χώρος μοναχός.

Ειδικά, όταν το φως γέρνει.

Οπότε, ίσως τελικός σκοπός είναι να κάνουμε ωραίο λείψανο.

Μπας και οι επόμενοι κάνουν καλύτερες σκιές από την θράκα μας.

Μπορεί και να προλάβει να ξημερώσει γι΄ αυτούς.

Να μην τους βρει το χάραμα χωνέμενες θράκες.

Να μην ενσωματωθούν.

Που τελικά, ποτέ δεν ξέρεις.

Ποτέ δεν μαθαίνεις τι το «τελικά» σημαίνει.

Κι αν πλήθυναν όσοι κυκλοφορούν προληπτικά με αναπτήρα στην τσέπη,

υπάρχουν  ακόμη και κάτι μπύρες που μας περιμένουν.

Και κάτι αυτόφωτα χαμόγελα.

Κάτι είναι κι αυτό. 

Μάλλον.

Κι ας έχει αρχίσει να πέφτει βαθύ το σούρουπο. Κι ας έπιασε ομίχλη.

Την σκιά μας και τα μάτια μας.

… και μην μας πιάσουν στον ύπνο μόνο…