Που λες, μάλλον θα πρέπει να
είναι η φύση μας τέτοια. Τουλάχιστον, κάποιων.
Να έχουμε πάντα χώρο μέσα μας για
εκείνα που οι δικοί μας, οι κατάσαρκα δικοί μας, ζήσανε.
Να τα σκεφτόμαστε. Να τα
αναλύουμε. Να τα ζυγίζουμε. Να τα μετράμε. Ξανά και ξανά.
Και να μας διαλύουν. Να μας πετσοκόβουν.
Και μετά, να μας ξανακάνουν. Από την αρχή. Σαν ψηφιδωτό. Ένα-ένα τα σπασμένα
κομματάκια. Να μεγαλώνουμε με αυτά. Σε ανάστημα. Να είμαστε.
Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι
που λες. Εδώ και χρόνια. Και έχω κατασταλάξει στην οπτική μου.
Πως κουβαλάμε μέσα μας δηλαδή, όσα οι δικοί μας άνθρωποι έζησαν, στερήθηκαν, κατάφεραν, έχασαν, αγάπησαν, άφησαν, ήθελαν, πίστεψαν, ονειρεύτηκαν. Κι όταν μας έρχονται στιγμές που μας παίρνει από κάτω, φέρνουμε την μορφή τους ξανά μπροστά μας, βουτάμε το είναι μας στην μνήμη, να πιστοποιήσουμε πως όντως υπήρξαν οι κοινές μας στιγμές που μας καθόρισαν, επιβεβαιώνοντας έτσι πως είμαστε κομμάτι τους, πως είναι κομμάτι μας, πως υπήρξαμε και ζήσαμε. Μαζί.
Κι επιπλέον κι ας μην μας το ζήτησαν ποτέ κι
ούτε θα το ήθελαν, νοιώθουμε πως πάντα θα υπάρχει ένα χρέος.
Όχι σαν βάρος όμως. Σαν υπόσχεση. Σαν
αέρινος δεσμός.
Είτε το γνωρίζουμε είτε όχι
λοιπόν, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, πορευόμαστε στην ζωή μας με την
απώλειά τους.
Και θέλουμε να την κάνουμε να αξίζει.
Και θέλουμε να πορευόμαστε με τέτοιον
τρόπο που να δίνει νόημα σε όσα μας άφησαν παρακαταθήκη. Σε όσα δεν πρόλαβαν. Που
για εμάς τα ήθελαν. Τίποτε για τους ίδιους. Μας δίνει κουράγιο να αισθανόμαστε πως θα είναι
κι αυτοί περήφανοι για όσα εμείς με την σειρά μας ετοιμαζόμαστε να αφήσουμε
στους επόμενους. Όσο μικρά κι αν είναι. Αρκεί ετούτον τον κόσμο να κάνουν λίγο
καλύτερο.
Που λες, είμαστε κάμποσοι που κουβαλάμε μέσα μας τους νεκρούς μας. Σαν οδηγό, σαν πυξίδα. Ανάλαφρους, σαν όμορφα πανέρια με ανοιξιάτικα λουλούδια. Ανθισμένα κι ευωδιαστά κάθε εποχή.
Ετούτο το μικρό βιβλιαράκι είναι
άλλη μια ψηφίδα στο μωσαϊκό εκείνων που πάλεψαν για εμάς πριν από εμάς.
Σπονδή κι εβίβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου