Αιχμάλωτοι ολέθρου

Όταν ζούσαμε

κι είχαμε περίσσευμα από αύριο

κάμποσα από τα χθες καβάτζα

κι όλα τ΄ άλλα μαρκαρισμένα σήμερα

είχα όταν ζούσαμε στήριγμα

τους φίλους γύρω μου πολλούς

κι ήμουν απασχολημένος να χαρτογραφώ

τις τεθλασμένες και τέμνουσες ζωές

                                                και να ελπίζω

Κάποτε

Αν υπήρξε τελικά και ποτέ

ήταν σαν όραμα από βαρύ τσιγάρο

καλειδοσκόπιο το κάθε μέρα

και μια γεωμετρία ύπαρξης

                        αυθόρμητη κι ορμητική

το κάθε χαμόγελο και μια εφαπτομένη νοήματος

Κοινωνούσα στην γεωμετρία της ψυχής

κράταγα τα μάτια χαμηλά

κι όλα μου τα ανεκπλήρωτα χαμογελούσαν

σαν πρωινό εγερτήριο ερωτευμένων

και με καλούσαν

να με μετρήσω σε αγώνα μεταξύ μας

κι εγώ πήγαινα στην ήττα με θράσος και πείσμα

Τώρα πια δεν με προκαλεί κανείς  και για τίποτα

Δεν είμαι καν υπολογίσιμος

Δεν είμαι καν

Σκιά σε τοίχο σάπιο από αμέτρητα στρώματα ψεύτικου σοβά

Ανάξιος αναφοράς και θρήνου

            Πόσο πιο κάτω;

Κάηκαν οι χάρτες κι όλα

τα γύρω μου μυρίζουν καπνιά κι εγκατάλειψη

αγαλήνευτες και καψαλισμένες αρμονίες

            με πιάνο και βιόλα στο ταξίδι μιας νότας

                                                                                    μόνης

οι εικόνες καρφώνονται στην ίριδα και ματώνουν

σιωπή και θλίψη

και σιχασιά

κι είναι αυτή μονάχα η ελπίδα μας φίλε

αυτή η ξεχασμένη νότα

Αυτή μονάχα-φαντάσου

ότι μας απόμεινε από τα συντρίμμια της περιμέτρου

Ποιά άμυνα ρε σειρά; Που άμυνα; Με τι;

Μπήκε πια μέσα μας ο εχθρός και μας θέρισε

Δεν βοηθά καμία γεωμετρία και καμία αισθητική όταν αμύνεσαι στο Χάος

Μόνο η λάσπη και το χαράκωμα· αυτά μετράνε

                                                                        κι η νότα η ξεχασμένη

Λέμε μονάχα όνομα, βαθμό, αριθμό μητρώου και υπηρεσία

Αιχμάλωτοι είμαστε έτσι κι αλλιώς, ας μας καταχωρίσουν τουλάχιστον σωστά