Απρόσκλητα. Όπως όλες οι αισθήσεις. Σε ζεύγη.
Εγκλωβισμός. Και
Απομόνωση
Αρχίζει την μέρα που η απώλεια εξαλείφει
το αύριο,
υπάρχει όσο οι ήχοι στο
μυαλό μου ζουν τρώγοντας ψοφίμια
από
εικόνες και φίλους
που
με κρατάνε ζωντανό ακόμη,
τελειώνει την στιγμή που νοιώθεις
πως η ζωή κρατιέται ακούσια όρθια
για ένα πείσμα
Κάθε πρωί στον δρόμο κάστρα θεόρατα οι στιγμές
και στην
δουλειά τα ίδια και χειρότερα
κλειδώνουν χείλη με βουλοκέρι και σφραγίδες
της
ανάγκης
από διαφόρων
ειδών παραιτήσεις
δίπλα, απέναντι,
πάνω, κάτω, γύρω
και
μέσα
Κι όλο μετράω
πιο πολλά τα λίγα που χρειάζονται. Διαρκώς.
τα βλέπω κι ούτε να τρομάξω πια
Τίποτα.
Εντελώς.
Έγινε ντροπή να συναντώνται τα βλέμματα
προσκυνητές τα μάτια δένονται πισθάγκωνα
μόνα
τους
να μην
εκστομιστούν λόγια
μην ταραχθεί
η ηχώ τους
Δελτίο απωλειών κάθε ημέρα. Λίστα. Προσκλητήριο εννοιών.
Που συνέχεια βγαίνουν αδικαιολογήτως
απούσες.
και
που να δεις και τις νύκτες.
Δεν μιλάμε πια. Σωστά. Δεν.
Τίποτα
να ειπωθεί. Που δεν.
Οδοστρωτήρας η τεχνική της επιβίωσης,
ισοπεδώνει ότι.
Γέμισε ο κόσμος μου ρολά κατεβασμένα
Χάθηκαν και το
νόημα της ακρόασης και η σειρά στην γραφή.
Ίσως πάλι να
τα χάσαμε μόνο εμείς. Οι λοξοί.
Οι από μόνοι μας. Από υπερβολική
σιγουριά.
Στα αδιέξοδα δεν μετράνε ύφος και αυθεντία αλλά πόσο μπορείς
να σκαρφαλώσεις
Και
η βουτιά που θα κάνεις μετά
Όμως καρφί δεν
μου καίγεται πια για την παράσταση
Ένα μονόπρακτο μας αναλογεί πλέον και το δικό μου θα το πάω
μέχρι αυλαία.
Γιατί έτσι.
Γιατί για εσένα και τα παιδιά πεισμώνω. Και παίζω.
Κι αντέχω. Όσο.
Ίσως να πέσαμε σε άτυχους καιρούς· ίσως να είμαι εγώ ο άτυχος.
Που
θέλω να ξεχάσω και δεν μπορώ.
Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου