Ένα λοξό και στραβωμένο καρφί

Με παρακολουθώ στενά τελευταία

Όλο μετράω κι όλο ζυγίζω τα αόρατα

Και νομίζω πως δεν αντέχω πια τίποτα. Κανέναν. Πουθενά.

Άδειος

σαν χρησιμοποιημένος κάλυκας βεγγαλικού

που ότι ήταν να δώσει το έδωσε

Τσαλακωμένος

σαν παλιό κουτάκι μπύρας

ενσωματωμένο στην άσφαλτο ταχείας κυκλοφορίας

                        χωρίς τίποτα σε κίνηση για σκιά

                        να περιμένει την σκουριά από το φως

                                    να λιώσει

Κι είναι βάρος τα κουφάρια νεκρών επιλογών στα πόδια μου

μετρημένες όσες και οι αρνήσεις  μου

χαραγματιές ανά πεντάδες στους γεμάτους από μάσκες άλλοθι τείχους μου

                        με τους απόκοσμους ήχους μου

                         με κοιτούν σιωπηλές και δακρύζουν

                                                σε χρόνους Παρατατικούς και Παρακείμενους

σαν κάρτες με φρεσκοβαμμένα σπίτια σε κυκλαδίτικο νησί

καμουφλαρισμένες απελπισίες και ψεύτικες δεύτερες ευκαιρίες

            ανακατεμένες με την ψιλή χρυσή άμμο κάτω από τα νύχια

με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα και τις ψάθινες καρέκλες στο πεζούλι

τουριστικές εικόνες της καθαρότητας του άσπρου

και καρφώμένη ψηλά η σκοτεινιά

εικόνισμα πάνω και μέσα από την είσοδο

                                    σε λοξό και στραβωμένο καρφί

                                                ασβεστωμένη κι αθέατη

στις απογευματινές σκιές από τα εκκλησάκια με τους γαλάζιους τρούλους

Πάει λίγος καιρός που ανακάλυψα πόσα σαπίζει ο χρόνος

                        και πόσα ανασταίνονται στη σιωπή σκουριασμένων στιγμών

πάει λίγος καιρός που με συσσωρεύω μέσα μου να με σώσω

                                                κι όλο να φεύγω θέλω

                                    εγκλωβισμένος στην ανθρωπίλα μου εδώ και πολύ καιρό

Έχω κάπου σε ένα συρτάρι μια φωτογραφία μου να φεύγω

πάρτην όταν θα κοιμάμαι και φύλαξέ την

κράτα την σαν σελιδοδείκτη

            σε ετούτο το συνοθύλευμα όλων με τα πάντα

            την ώρα που η πίστωση είναι η μόνη αποδεκτή συναλλαγή

                                    που επιμένω ακόμη να  πληρώνω μνήμες μετρητοίς

κι απλά φεύγω

Και τελικά αρχίζω να πιστεύω πως στα πατήματα που αφήνεις

δεν έχει τόση  σημασία ο δρόμος

ούτε το ταξίδι                                                 ούτε ο προορισμός

                                                            αλλά η στιγμή που θα διαβείς το κατώφλι