Ταραγμένος ο ύπνος κι οι νύχτες φοράνε τζάκετ στρατιωτικό ,
πουκάμισο μονόχρωμο παλιομοδίτικο με
επωμίδες,
τζιν παντελόνι και
ταλαιπωρημένα μαύρα παπούτσια με κορδόνια,
φυλακίζουν χέρια βαθιά στις τσέπες.
Και δρόμος.
Αφήνουν στάμπα μυαλό πλάϊ στα χαρτάκια και τον καπνό
και ζωντανεύουν με θόρυβο εκείνα τα παλιά ημερολόγια τοίχου
με μηχανές
σε νυχτερινή βάρδια βενζινάδικου με βρεγμένη την άσφαλτο κι αντλίες
άδειες.
Στις σκιές καμουφλάρουν κάτι βινύλια της θλίψης και του χαμού
κάτω από στοίβες παλιών
περιοδικών
και πασχίζουν να ολοκληρώσουν κάτι·
οτιδήποτε,
με μισά χαμόγελα από τσιγάρα που κρέμονται στραβά
στην άκρη των χειλιών
όσων μένουν μόνιμα πίσω από την εποχή τους
αυθόρμητη απόσταση από τα πλαστικά θέλω
των πολλών.
Κυλιόμενες σκιές οι αποχαιρετισμοί στις κόρες των ματιών
με μια ερήμωση σαν σχισμένη αφίσα για αποτυχημένο
συλλαλητήριο,
ξεχασμένη
από την εποχή που οι χειραψίες άρχισαν να χαρακώνουν βαθιά τα
δάχτυλα
αφήνοντας την πίκρα υγρή, το
αντίο ανάμεσά τους να ουρλιάζει
και ξεχασμένους αναπτήρες zippo στο τραπέζι της κουζίνας.
Αυτές τις νύχτες που πάντα φυσάει και το φως λοξεύει
βρίσκονται πάντα οι κερκόπορτες στους
ξεχαρβαλωμένους λεπτοδείκτες
και μπαίνουν σαν φίλοι,
κλέφτες συνειδήσεων μέσα από έγχρωμες οθόνες.
Δόλωμα. Και τσιμπάμε.
Μαζεύουν όλους τους παλιούς καθρέπτες με τις στάμπες τις πολυκαιρισμένες
και τους τοποθετούν
απέναντί.
Και
γύρω. Αποκλεισμένοι από τα είδωλα.
Μας στήνουν στα τείχη σαν αχυρένιους στόχους
κυρτούς και κοίλους
ντυμένους εικόνες από παλιές ταινίες
ασπρόμαυρες
που όλα τα σημαντικά φιλμάρονταν σε αργά πλάνα με βροχή
κι οι ήρωες μόνιμα γύρναγαν την πλάτη στα εύκολα
άφηναν το κορίτσι με απορία,
μέσα σε λιτές και διφορούμενες παραδοχές
πως είναι επίσημα παντρεμένοι
με την επιβίωση
κι έχουν ερωμένη την Τιμή
και το πίστευαν κιόλας
και χάνονταν
μέσα στον αχό μιας μάχης που σχεδόν ποτέ δεν ήταν η δική τους
πάνω σε μια παλιά Indian.
(... Cut. Τέλος Πρώτης Λήψης...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου