Reflections

Θα είναι Δευτέρα όταν καταφέρουμε να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο

Οι πόλοι μας αντεστραμμένοι, εγγύηση πως δεν θα υπάρξει επιστροφή

Θα προηγηθεί ένα Σαββατοκύριακο κραιπάλης  -τιμής ένεκεν ημών των ιδίων-,

όλα μας τα ζόμπι θα πιούν και θα καπνίσουν ότι υπάρχει και υπήρξε.

Στο σαλόνι θα ουρλιάξουν ξανά τα παλιά ηχεία

το πικάπ θα παίζει την απελπισία του δυνατά σε παλιές μουσικές από βινύλια

φόρος τιμής σε αγάπες, φίλους και ότι κάποτε ξέμεινε πίσω.

Ξέπνοα ρολόγια θα τελειώσουν τον ρόλο τους ανάσκελα κάτω από την μπότα μου

όσο εσύ θα χορεύεις ξυπόλητη με μια μακριά φούστα με κρόσσια.

Θα μαζέψω όλους τους δείκτες τους και θα φτιάξω δακτυλίδια περίτεχνα.

Όλα σε εσένα χαρισμένα εκτός από ένα που θα ταιριάξει ακριβώς  με το μικρό δάκτυλο στο δεξί χέρι.

Φτιαγμένο από όλες τις παρ’ ολίγο ώρες.

Όλες οι ακριβώς στιγμές μαζί με εκείνες που έδειξαν ακριβώς και κάτι, δικές σου. Όλες.

Αν περισσέψει κανένας λεπτοδείκτης, θα τον χαρίσουμε στους απόντες φίλους για να τους γνωρίζουμε αν επιστρέψουν.

Έπειτα, θα μαζέψουμε τις άδειες φιάλες κι όλα τα σπασμένα μαζί με τις ζωές μας,

θα αδειάσουμε τα γεμάτα τασάκια από  αποτσίγαρα πεθαμένων στιγμών,

θα φτιάξουμε μια ωραία στοίβα στον νεροχύτη από τα χρησιμοποιημένα μας,

θα πυρπολήσουμε το στρώμα και θα το πετάξουμε στον ακάλυπτο.

Θα κοιμηθούμε στο πάτωμα αγκαλιά για να ξυπνήσουμε χώρια

Το πρωί, η εβδομάδα θα ξεκινήσει με έναν καθρέπτη απορία

Αγουροξυπνημένος θα αναρωτιέται αν ξημερώνει αντίστροφα για τα είδωλα.

Θα κατεβάσουμε σε ανακυκλώσιμες σακούλες σουπερ μάρκετ τις αναβολές και αναστολές και θα κλείσουμε γελώντας το καπάκι του κάδου με θόρυβο.

Μετά, θα σε πάω στο σχολείο, τα παιδιά θα πάνε στα δικά τους κι εγώ τελευταίος και μόνος στο δικό μου.

Θα φοράω τα γυαλιά ηλίου να μην τυφλώνουν οι τόσες αντανακλάσεις του Εγώ στον δρόμο μου και θα είμαι υπομονετικός σαν ρόλος που διεκδικεί  σενάριο.

Το μεσημέρι, αν αργήσω, πριν ανησυχήσεις κοίτα στον καθρέπτη.

Μπορεί και να έχω ξεχαστεί κάνοντας τον υποβολέα κάπου εκεί μέσα