Λιγάκι ακόμη...

Μετά απο 12 μέρες στα 1250 μέτρα,

με μπουφαν τζιν το βράδυ,

με απουσία θορύβων πέρα από εκείνους τους αγχολυτικούς του δάσους και του νερού στο ποτάμι,

χωρίς ιντερνετ,

με τηλέφωνα που μια είχαν σήμα και δέκα δεν είχαν,

με τον αέρα ανάμεσα στα ελάτια και στα πλατάνια να μου ψιθυρίζει στο έσω ούς "πόσο μαλάκας αισθάνεσαι και φέτος αγόρι μου;;",

με την Λίμνη σε μια ηρεμία και μια Νιρβάνα που ξέσχιζε κάθε capital control και κάθε οικονομίστικη προσέγγιση της Ζωής και της Ύπαρξης,

με την εσωτερική μοναξιά να αποκτά υπερφυσικό και υπερβατικό νόημα και υπόσταση, να θεριεύει και να αισθάνεται πως μπορεί να αντέξει τα πάντα,

με το ήρεμο και αβίαστο πρωινό ξύπνημα παρέα με λογιών πετούμενα και τις διαλέκτους τους,

χωρίς ψευτοστηρίγματα σε αλκοολούχες νύχτες -άντε ίσως σε ένα δύο τσίπουρα- ,

με δανική μονάχα μια μικρή και παλιά κιθάρα,

πες μου λοιπόν,

πως διάολο να έρθω στα ίσια μου που γύρισα πάλι στο μαγγανοπήγαδο,

για να ταΐσω τράπεζες

και να φορέσω πάλι κλουβί που έλεγε κι ο Νικόλας;...

Το φατσομπούκι μου λέει πως έχω 90 ειδοποιήσεις,

οι λογαριασμοί παραμένουν σφραγισμένοι και ληγμένοι,

οι μετανάστες παλεύουν να ζήσουν σε μια ξένη χώρα που τα έχει χαμένα,

κάποιοι από τους απελπισμένους γηγενείς παλεύουν να ανασάνουν σε ένα αχαρτογράφητο αύριο,

κάποιοι άλλοι ψάχνουν μανιωδώς να βρουν την ευκαιρία που γεννάει η κρίση,

φίλοι και "φίλοι" πασχίζουν να επιπλεύσουν όπως μπορεί ο καθένας,

τα πιτσιρίκια μεγαλώνουν,

οι στιγμές μας γλιστρούν ανάμεσα από τα δάχτυλα και οι σκιές τους γίνονται φωτογραφικές αναρτήσεις...

Μένουν ξεκρέμαστες οι μοναχικές σπονδές με λίγο τσίπουρο στο άγνωστο μνημείο του 19χρονου αντάρτη Καψάλη που θυσιάστηκε για να σώσει συντρόφους του και κατοίκους κοντινού χωριού.

Και τα παιδιά να κοιτάζουν όλο μάτια, μέσα από το αυτοκίνητο

Με ετούτα και με εκείνα, πώς να κατέβεις προς τα κάτω πάλι;;…

...και να γκελάρει μέσα στο κρανίο το γνωστό σύνθημα του τοίχου:

"Γαμώ τα λεφτά σας, ΖΩΗ ΘΕΛΩ..."

Εγωιστικό ή όχι, καρφί δεν μου καίγεται αυτή την στιγμή.

Δυό – τρεις μέρες το πολύ φιλαράκι, μετά πάω κατά θάλασσα μεριά, μπας και ζήσω λιγάκι ακόμη και πάλι...