Με τρομάζει αυτό το σκούρο γκρι
έχει πια εγκατασταθεί μέσα μας και μας τρώει
νεκροζώντανους
Σιχαμένα έρπει στο μυαλό και δένει την ψυχή με έρμα αιμάτινα
Ποια μπάρκα και ποια ταξίδια;
Τα ζόμπι δεν κόβουν εισιτήριο, δεν έχουν αριθμημένες θέσεις
κρύβονται γρυλίζοντας στις αποβάθρες,
μουγκρίζουν τα κομμάτια τους με κόγχες αδειανές
Σέρνεται αύτανδρη η πίκρα και παραλύει σάρκες
τις σαπίζει
κακοφορμίζει τους ερημωμένους εαυτούς κι όλη δικιά μας
Κάπου εκεί αποχαιρετάς οριστικά και το τελευταίο σου ανάχωμα
το άλλοθι φύλακα - άγγελο
της προσωπικής οπτικής που εξόκειλε σαθρό και ντροπιασμένο
Σύντροφοι και φίλοι κείτονται αποστεωμένοι στα ίδια βράχια που βλέπουμε όλοι,
χωρίς έλεος προχωρά η σειρά
βουβή η αναμονή στο ίδιο σφαγείο που ψυχορραγούμε
και που το ξέραμε από πριν, δεν μας δίνει ούτε στάλα ζωής πίσω
Ελπίζω μονάχα οι σπόροι μου να προλάβουν να ανθίσουν
να θυμούνται λίγο χρώμα στο γκρί που τους αναλογεί
Να προλάβω
να πάρω πάνω μου το γκρί τους, να το καταπιώ όλος εγώ
κι ας ξεχαστώ
------------------------------------------------------------------
Μουσική της εξιλέωσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου