Ένας μακρύς και σκονισμένος δρόμος

Μπορεί η Ιστορία να συνομολογείται σε μεγάλα τραπέζια, με τζίφρες και χαιρετούρες, γράφεται όμως πάντοτε στους δρόμους.

Κάποια στιγμή τελικά, μαθαίνουμε όλοι μας πως οι λογαριασμοί με την Ιστορία -μέσα μας τουλάχιστον- εξοφλούνται πάντοτε "κατά μόνας".

Ακόμη και με κλειστές τράπεζες , με νοικοκυραίους σε απόγνωση και με «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς αμάχων με βόμβες "πληροφορίας".

Αρκεί να προσπαθεί κανείς να κρατάει τα μάτια ανοιχτά και να ανοίγει διαρκώς περισσότερες τρύπες στις παρωπίδες του. Συνεχώς.

Γιατί όλοι έχουμε παρωπίδες. Το πόσες τρύπες ανοίγουμε σε αυτές είναι το θέμα. Γιατί είναι τόσο βολική η «παραμύθα».

Και έχει ζόρι αυτό. Και πίκρα. Μεγάλη.

Και δώσ’ του ξενύχτια με το ίδιο ερώτημα: "μα καλά, δεν καταλαβαίνουν;; Τόσο λάθος είμαι;" Έχει πόνο το ξεφλούδισμα του μυαλού φίλε, πάντα είχε.

Αλλά αυτά ήδη ήταν γνωστά, χρόνια τώρα. Ειδικότερα δε, σε εκείνους  που έτρωγαν σαν χλεύη  στην μάπα διδακτισμούς, παρατηρήσεις και σχόλια περί του "ανέφικτου", του "μη ρεαλιστικού",  του "η ισχύς εν τη ενώσει", του "ενηλικιώσου επιτέλους", του "ανώριμου των συνθηκών" και τόσα άλλα ακόμη και σκληρότερα...

...και μόνη διέξοδος απέμεινε να απελευθερώνουμε αδρεναλίνη και τεστοστερόνη στο εφήμερο. 

Πνίγαμε την λύσσα του αυτονόητου στο «κοινό καλό».  Σχεδόν αποδεχόμενοι πως όντως «κάτι δεν πάει καλά» με τον τρόπο που δεν καταλαβαίναμε ως «φυσικά» όλα όσα οι πολλοί θεωρούσαν real politic. Παίζαμε ρόλους χωρίς ούτε μια ατάκα.

Και βράζαμε μέσα μας. Αγύριστα κεφάλια, τι περίμενες;

Και παραμέναμε σιωπηλοί σε ένα «Όλοι μαζί», μόνοι  μας, εδώ και χρόνια.

Τόσο τραγικοί και παροπλισμένοι, που κάναμε την μοναξιά μας την νέα "συλλογικότητα".

Και για αρκετούς η πίκρα κατάντησε οθόνη και έγινε δεύτερο δέρμα.

"Επιβίωση" το ονομάσαμε και προσπαθούσαμε τουλάχιστον, "αφού δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το σύστημα, να μην μας αλλάξει αυτό" που έλεγε και ο Χρόνης Μίσσιος.

Με λάθος σκόπευση όμως και λάθος κίνητρα. Λάθος τρόπους και επιλογές.

Ακόμη και με λάθος λάθη.

Ούτε καν αυτά δεν μπορέσαμε να βαδίσουμε σωστά, που έλεγε ο Νίκος Νικολαϊδης.

Και βράζαμε ερήμην.

Και πόσο μας πλήγωναν τα χαμόγελα συγκατάβασης των φίλων…

Ας είναι.

Εν καιρώ θα δούμε τι σκατά καταφέραμε τελικά.

Δεν νομίζω πως θα είναι και πολλά πάντως...

Θάβουμε λοιπόν νεκρούς, μαζεύουμε τραυματίες, αγκαλιάζουμε τους φίλους και τους δικούς μας, κάνουμε μια σπονδή στους "παλιούς", βάζουμε τα γυναικόπαιδα στην μέση και προχωράμε...

Μην γελιέσαι φιλαράκι. Πάντα θα υπάρχουν πολλά χαρακώματα ακόμη να γεμίσουν με τα κουφάρια μας

Και να μην καθόμαστε ακίνητοι. Δίνουμε εύκολο στόχο

…Και ξέρουμε που σημαδεύουν…

Σκοπός  πλέον, είναι να κάνουμε ωραίο λείψανο...

(... δύο χρόνια σήμερα που έφυγε ο πατέρας μου...

… Δεν θα του άξιζε όλο ετούτο…

... πραγματικά, κάτι είχε καταλάβει...)