Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Της α-f-ωνίας


Κάποια στιγμή θα καταμετρηθούν οι σιωπές
που δήλωσαν παραίτηση τελεσίδικα
κι εκείνες που γεμίζουν πλέον τα ποτήρια κατά μόνας
και οι άλλες, οι αθέατες και μισοκρυμμένες σε διαμερίσματα-τάφους
ασθμαίνουσες οι περισσότερες με μια άγνοια πανωφόρι
ίδιο χειμώνα καλοκαίρι
πασχίζουν για ψευδοανάσες πάνω στων νεκροζώντανων τα άλλοθι
με καδραρισμένες καταθλίψεις και κουμπιά απελπισίας
κλικ να ζήσω
κλικ
κλικ
κλικ

Φαντάζομαι έναν γύρο το περιβάλλον
χωρίς ήχο
Εθιμοτυπική έξοδος σε παρέες τα Σαββατόβραδα
να γιορταστεί η νέα συλλογικότητα της μοναξιάς
και οι όποιες αποφάσεις από Δευτέρα
---κλικ---

Κραυγάζει η απομόνωση στις selfie
αντανακλαστική η διανομή σε φατσούλες και σηκωμένους αντίχειρες
ψηφιοποιημένα μοιράζονται ξόρκια της θλίψης
που είσαι τώρα – με ποιόν είσαι μαζί
βλέπεις, οι καιροί απαιτούν κοινοποίηση της έλλειψης
και ξεκομμένη από τους καιρούς ζορίζει πολύ η επιβίωση

Μια θάλασσα από πνιγμένα εγώ
προσθέτουν, εμποδίζουν, σκουντάνε, χαχανίζουν, αιτούνται
συνδέονται μεταξύ τους χωρίς να αγγίζονται
με μια απατηλή αίσθηση κατοχής και ιδιοκτησίας
στην αυθαίρετη χρήση των κτητικών αντωνυμιών
Έχει μια αίσθηση νίκης η εκ του μακρόθεν οικειότητα
Όπως και η φορεμένη κατάσαρκα αλλοιωμένη αντίληψη του χρόνου
                                                                                                και του μη – τόπου
τόσο ρεαλιστική όμως, όπως και να έχει

Τα νέα πάθη δεν έχουν μνήμη
Ενσωματώνουν τα ήθη της λήθης σε κράμα
μαζί με άχρηστες πληροφορίες και ψευδοειδήσεις
όσο η χαρά του εφ-ήμερου κρεμάει τις αμφιβολίες στα ακροδάκτυλα
Ήρθαν πια εποχές που ακόμη και οι πολλές τελείες έχουν να δηλώσουν κάτι...

Οτιδήποτε...

Τόσες αδικημένες σιωπές μαζί
από την ίδια τους την αfωνία 
συμπλέουν
παραλείποντας συχνά τα φωνήεντα χάριν ευκολίας ή και μαγκιάς
ή και μιας αχαρτογράφητης ανάγκης ακόμα
σε ένα μαζικό και ανέξοδο κυνήγι παγωμένων στιγμών
                                                με λεζάντες ή άνευ
που επιφέρουν μακρόσυρτα ααααα και ωωωω
σαν ενοχική αναπλήρωση ίσως
συντροφιά με καρδούλες
πολλά θαυμαστικά
και μερικούς ξέμπαρκους άσσους
από βιασύνη για δήλωση

Κι ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω
πως φτάσαμε να βασανίζουμε έτσι τις σιωπές μας
όλοι εκείνοι που τις είχαμε γυμνάσει
να ουρλιάζουν

Κι έχεις και την πράσινη κουκκίδα δεξιά να σε προδίδει
---κλικ---

2 σχόλια:

  1. Είναι πολύ ωραίο!!!!!Αfωνία,ειρωνική,(greeklish),κάποιας φωνητικής κατάστασης που έχει σχέση με τη σκέψη,όχι την ομιλία,ηλεκτρονική ονομασία ενός ορφανού σημαίνοντος, αλλά και βουβαμάρα, η σιωπή δεν είναι άηχη,όμως η βουβαμάρα είναι ταφόπλακα, είναι ομαδικές παραιτήσεις συνείδησης, είναι τεράστια αμηχανία και φόβος στο αγεφύρωτο, κάτι που μοιάζει να χάλασε και δε φτιάχνεται....ωραίο παιχνίδι με τα κλικ, ο μόνος ήχος που κυριαρχεί, μέσα στην εσωτερική απαγόρευση ομιλίας, (η νέα αρρώστια, που σημαίνει χαμένη γλώσσα), " τόσο ρεαλιστική όμως, όπως και νάχει"......αφού " οι σιωπές που είχαν μάθει να ουρλιάζουν", έχασαν χορδές και τόξα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αfωνία ως υποκοριστικό της πάρλας πολύξερων παντογνωστών. Ενταγμένη στο σύστημα αποσπάται από την μοναχικότητα, ρίχνοντας γέφυρα στην selfie ανάμεσα στα ντεσιμπέλ. Με μικρές τελίτσες, εις φάλαγγα κατά κουκίδα προσπαθεί να εντυπωσιάσει , μεταξύ ιδεογραμμάτων με εκφυλισμένα συναισθήματα. ΄Οσο υπάρχουν άνθρωποι με κριτική σκέψη (όπως του λόγου φίλε μου Σπύρο) υπάρχει ελπίδα.! (Κνάκαλος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή