Στάχτη από νότες

«Τι είναι δύο χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;…»

Και τσίμπησε ο μαλάκας

Δύο χρόνια έβραζε στο ζουμί του, έμαθε να πίνει, έγινε ντίρλα
πολλές φορές για πάρτη της, πάντα μόνος του, μακριά από τα βλέμματα γνωστών και
φίλων.

Κουβάλαγε την καψούρα και την προδοσία μέσα του και μόνο η
μάνα του είχε πάρει χαμπάρι. Και έκλαιγε κρυφά στην κουζίνα, όταν του έφτιαχνε
καφέ με λεμόνι να ξεμεθύσει

Και ένας φίλος που έγινε κολλητός για χρόνια

Όταν τον πήρε τηλέφωνο δυο χρόνια μετά και ξαναβρεθήκανε οι
αντιστάσεις του διαλύθηκαν.

Όλα εκείνα τα «θα την ξεφτιλίσω αν βρεθούμε, θα δει τι θα
πάθει…» εξανεμίστηκαν με την πρώτη αγκαλιά και το πρώτο φιλί

Σπουδαστής αυτός πια, άνεργη εκείνη

Τρεις βδομάδες κράτησε η επανένωση

Ίσα ίσα για να καταλάβει πως τα δύο χρόνια μπορούν να είναι
μια αιωνιότητα

Κι ο Στέλιος της MAD στο Περιστέρι, λες και ήταν βαλτός, στο
αντίο τους, έβαλε να παίζει Spandau Ballet που τρελαινόταν αυτή όταν το άκουγε

Μετά από αιώνες, του έχει μείνει η ανάμνηση από το γαλάζιο
βλέμμα της μέσα από την ξανθιά φράντζα, την ώρα που έβγαινε από το μαγαζί για
τελευταία φορά

Ούτε ξέρει που βρίσκεται πια

Δεν τον νοιάζει κιόλας.

Ότι ζημιά ήταν να κάνει ο καθένας τους, την έχει ήδη κάνει

Έχουν μείνει δύο κομμάτια μόνο

Εκείνο που άκουγε επι δύο χρόνια και δάκρυζε και εκείνο το
άλλο, που άκουγε μετά και απλά προχώραγε την ζωή του με μια εφηβική θλίψη
παρακαταθήκη, με μια παλιά φωτογραφία, καταχωνιασμένη κάπου

Δεν ξεχνάει η μουσική φίλε

(γαμημένο youtube …)


https://www.youtube.com/watch?v=hlLCC_gF8QY