Αντεστραμμένο είδωλο

Δείγμα χαρακτήρα, το να μην ρίχνεις αλάτι στις πληγές των φίλων.

Δείγμα χαρακτήρα το να μην αφήνεις τις δικές σου να κλείσουν.

Όπως το διαρκές και ακούσιο γύμνασμα της περιφερειακής όρασης.

Ευτυχώς, λειτουργεί ακόμη. 
Όση απέμεινε, ακονίζεται.

Έγινε αντανακλαστικό επιβίωσης.

Ζυγίζεται γδαρμένο και βουβό το είδωλό σε βιτρίνες, τζαμαρίες πολυκατοικιών, στον καθρέπτη.

Τα αντεστραμμένα λειτουργούν ως υπενθύμιση.

Κοίτα πως μεγαλώνουν τα μαλλιά και τα νύχια, ακόμη κι όταν η ζωή έχει αποχωρήσει!

Σαν τις φορές που ένα ουφ σου θυμίζει πως υπάρχει ακόμη πορεία.

Άλλωστε, στις ώρες που πονούν το θέμα δεν είναι οι λέξεις, ούτε η χρήση τους.

Είναι η απουσία τους.

Είναι οι σιωπές του ειδώλου και του Άλλου.

Είναι το φορτίο που περιέχουν τα άφωνα.

Η θλίψη του αγόγγυστου.

Η ιχνογράφηση των βλεμμάτων.

Ακούω πως το θέμα είναι που αλλάζουν γοργά οι εποχές και οι συνθήκες.

Λέω πως σέρνονται ύπουλα οι αιτίες και οι συνήθειες.

Που μάθαμε να ζούμε μετρώντας βήματα και απώλειες.

Ίσως και να είναι που ξεχνάμε 
όλο και περισσότερο 
τον τρόπο που ξεπαγώνουν οι ανάσες μας.