Ο κατευναστικός χαρακτήρας της κατάφασης

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν  τα πράγματα πριν από πέντε χρόνια

Κι όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να εστιάσω

Θυμάμαι φίλους να γελάνε, παιδιά να παίζουν, μια διάθεση για συντροφικότητα, έστω πληγωμένη, έστω καχύποπτη, έστω κουτσουρεμένη, αλλά υποβόσκουσα. Έστω και σαν ωραιοποιημένη σκέψη, στο πίσω μέρος του μυαλού. Σαν μια διέξοδος όταν ασφυκτιούσες. Όταν έλεγες δεν πάει άλλο, δεν έχω άλλες αντοχές, θα σαλτάρω, απόψε, αύριο, μέχρι το τέλος της βδομάδας. Και μετά ξεχνιόσουν και ξανά μέσα στο μαγγανοπήγαδο, μέρα με την μέρα, άντε ρε και θα την σκαπουλάρουμε, άντε και λίγο ακόμη να βγει αυτός ο χειμώνας, άντε κι ο επόμενος, άντε την άνοιξη την επόμενη θα είναι καλύτερα.

Προσπαθώ να μετρήσω πόσες φορές είπα και άκουσα το «τα λέμε» αλλά δεν τα είπαμε ποτέ έκτοτε, με πόσους και πόσες, όταν έφευγα ή όταν έφευγαν, τρίχες, χάνω τον λογαριασμό και μπερδεύομαι. Με σφίξιμο κοιτάω τις αυτοκτονίες και τους θανάτους στα site μη τυχόν και πέσω πάλι πάνω σε γνωστό όνομα. Και θα πρέπει να τρέχω ξανά στα νεκροταφεία και να μαζεύω τα κομμάτια μου πάλι. Και κάπως πρέπει να εξοικονομήσω άλλο ένα μαύρο πουκάμισο για να έχω ένα καβάτζα για καμία έκτακτη απώλεια που όλο και περισσότερες γίνηκαν τελευταία, που δεν έχω άλλο, ένα μου έχει μείνει κι αυτό έχει φθαρεί επικίνδυνα, ποιο πουκάμισο τώρα, ούτε τα βασικά δεν βγαίνουν. Αρχίζω και φοράω ρούχα που δεν είναι δικά μου αλλά μου δόθηκαν, ευτυχώς μου κάνουν τα παλιά παντελόνια και τα φοράω μέχρι εκεί που η μάνα μου λέει πως δεν παίρνουν άλλη επιδιόρθωση, κράτα το της λέω για να βγάζεις μπαλώματα για τα επόμενα.

Είναι πολλές οι φορές που θέλω να παγώσει το μυαλό μου να μην σκέφτομαι άλλο, να το παγώσω τεχνητά αν γίνεται, αλλά δεν υπάρχει σάλιο ούτε για αλκοόλ αλλά και τι να το κάνεις στην τελική, μήπως θα αλλάξει και τίποτα; Παράδοση κι αυτό, παράδοση και φθορά. Και οι απώλειες δίπλα να αυξάνονται. Αν είναι για μια ψυχική αναισθητοποίηση και μια εγκεφαλική νέκρωση, τέτοια βρίσκω και στο δωρεάν wi-fi, ευχαριστώ δεν θα πάρω, δεν είναι λύσεις αυτές, κάτι άλλο χρειάζεται, κάτι άλλο, δεν ξέρω ακριβώς τι αλλά μάλλον ξέρω προς τα πού και είναι βάσανο η συνειδητοποίηση του πόσο στριμωγμένος στα σχοινιά νιώθω και πόσο ξύλο τρώω κάθε μέρα. Έπρεπε μάλλον να γίνω βουδιστής, θα είχα την ησυχία μου τώρα. Άργησα κι εκεί.

Μην μου μιλάς για κάλπες, με ξέρεις τώρα, από εδώ είμαι κι εγώ, εδώ μεγάλωσα και έζησα, η κάλπη είναι ο κυβισμός μιας ανέξοδης ελπίδας και το νομιμοποιημένο ξέπλυμα  ενοχών σε σφραγισμένο φάκελο με σταυρούς δίπλα σε τυχαία ονόματα. Μου αξίζουν περισσότερα, μας αξίζουν καλύτερα, δεν χωρά μια ζωή σε ένα ψηφοδέλτιο ρε φίλε, πώς να το κάνουμε δηλαδή; Θες να βοηθήσω λες επειδή κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει; Θα το κάνω αλλά δεν έχει νόημα, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει κι ας αλλάξουν όλα. Πέφτει βαρύς ο μηδενισμός στην κλιμακτήριο, το ξέρω, δεν ξέρεις κι από πού να αρχίσεις, από πού να πιαστείς, γάντζοι περασμένοι ένα γύρω κι αμάσητα δολώματα μέχρι το στομάχι, πώς να απεμπλακείς, ένα βγάζεις δυό-τρία σε καρφώνουν. Θολούρα.

Όχι άλλα σαλταρίσματα και άλλα νεκροστέφανα πια, όχι άλλη θλίψη, πάμε πίσω να δούμε τι σκατά λάθος έγινε, πάμε να φύγουμε από την μαυρίλα, πάμε να ηρεμήσουμε κάπου, πάμε μην τα ξεσχίσω όλα κι αρχίζω να ουρλιάζω σαν τον Μισελ Πικολλί στο Themroc.

Πουθενά δεν θα πάμε, το ξέρω, όλα αποκλεισμένα είναι. Απλά πες ναι για να ηρεμήσω λίγο τον λύκο μέσα μου